Την συγκεκριμένη γιαγιά την συναντώ συχνά στο δρόμο μου προς τη δουλειά. Δεν την γνωρίζω, πάντα όμως όταν συναντιούνται τα βλέμματα μας, μου ρίχνει ένα χαμόγελο, που της το ανταποδίδω. Ποτέ μέχρι τις προάλλες δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα, μέχρι που με σταμάτησε για να με ρωτήσει τι ώρα είναι. Και έτυχε και ήταν από τις ελάχιστες φορές που είχα ξεχάσει να φορέσω το ρολόι μου. Έβγαλα το κινητό από την τσάντα, είδα την ώρα και της απάντησα.
Δεν σταμάτησε να μου δίνει ευχές. Ξεκίνησε από το καλημέρα και έφτασε μέχρι να μου εύχεται να βρω ένα καλό παιδί να παντρευτώ. Κλασικές ευχές, θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, που δίνουν όλες εκείνες οι ηλικιωμένες κυρίες, που κάπως έτσι μεγάλωσαν, έτσι τους τα έμαθαν, πως το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει σε αυτή τη ζωή, είναι να βρεις κάποιος και να τον παντρευτείς. Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο άλλος μπορεί να έχει λεφτά, έτσι ώστε να σου εξασφαλίσει μια ζωή χαρισάμενη. Προχωρώντας όμως προς τη δουλειά, σκεφτόμουν τα λόγια της καλοκάγαθης γιαγιάς και την ευχή της, που τελικά δεν είναι και τόσο παράλογη.
Πολύ απλά, γιατί για τον περισσότερο κόσμο, και πιο πολύ ίσως για την κατά τα άλλα φεμινιστική κοινωνία μας, όλες οι κοπέλες, από 20 και πάνω είναι εν δυνάμει νύφες, καλές νοικοκυρές και φυσικά γεννημένες μητέρες. Και μπορεί για όλες τις νέες κοπέλες να μην είναι προτεραιότητα να παντρευτούν και να κάτσουν να φροντίζουν σπίτι και παιδιά, να θυμώνουν όταν ακούν από μαμάδες, γιαγιάδες και θείες παροτρύνσεις του στυλ «πότε θα νοικοκυρευτείς», «πότε θα μάθεις να μαγειρεύεις», «ποιος άντρας θα σε πάρει εσένα που ούτε ένα αυγό δεν ξέρεις να βράζεις;», ωστόσο η κοινωνία έτσι είναι και άντε να αλλάξουν αυτές οι νοοτροπίες. Και εντάξει, πες πως ένα ποσοστό κοριτσιών, επιθυμεί να οδηγήσει τη ζωή του στο συγκεκριμένο μονοπάτι, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και ευχές για εκείνες που δεν το έχουν και σε πρώτη προτεραιότητα τους, μόλις τελειώσουν το σχολείο να «κουκουλωθούν»; Σπάνια ακούω ευχές του τύπου να βρει μια κοπέλα μια δουλειά, να ακολουθήσει το όνειρο της και να σπουδάσει, να έχει το δικό της πορτοφόλι και να μην είναι αναγκασμένη να «δανείζεται» από το πορτοφόλι του άντρας της. Η κοινωνία, θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχει βάλει τα δικά της καλούπια. Καλό όμως είναι και εμείς, σαν γυναίκες, εκτός από φωνές και «ζήτω ο φεμινισμός» να αποδείξουμε με τις πράξεις μας ότι δεν μας έχει δοθεί τυχαία ούτε το δικαίωμα της ψήφου, ούτε της εργασίας, και πως κακώς κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι γεννηθήκαμε με την επιθυμία να βρούμε ένα καλό παιδί, να γίνουμε η κυρία του κυρίου και να ζούμε μια ζωή δυστυχισμένη, μόνο και μόνο επειδή κάποιος θα μας «χρηματοδοτεί» προκειμένου να μην μας λείπουν τα κομμωτήρια, τα λούσα και τα ταξίδια.
Και για να μην παρεξηγηθώ, καλά κάνουν όσοι μετά από ώριμη σκέψη αποφασίζουν να προχωρήσουν σε γάμο και στη δημιουργία οικογένειας, αλλά μια γυναίκα μπορεί να πετύχει πολλά πράγματα στη ζωή της, πέρα από το να γίνει σύζυγος, μάνα ή νοικοκυρά!
