Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει κι εσύ στον εαυτό σου, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά το βράδυ, όταν όλη η φύσις ησυχάζει και εμείς πέφτουμε στο κρεβάτι, γινόμαστε πιο ευαίσθητοι. Δεν μπορώ να εξηγήσω το λόγο, ίσως να φταίει το σκοτάδι που αφήνουμε τον εαυτό μας να απελευθερωθεί. Γινόμαστε πιο ειλικρινής, δεν χρειάζεται να κρυφτούμε, δεν φοβόμαστε και δεν διακατεχόμαστε από καμία ανασφάλεια που μπορεί να έχουμε κάτω από το φως της ημέρας. Χιλιάδες συναισθήματα έρχονται τη νύχτα να μας συναντήσουν. Αγάπης, έρωτα, θυμού, ερωτηματικών, απόγνωσης, στεναχώριας.
Συναισθήματα που μόνο όταν πέφτει το σκοτάδι, επιτρέπεις στον εαυτό σου να εκδηλωθούν. Αν με ρωτήσεις, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό, ωστόσο δεν παύει να είναι ένα πραγματικό γεγονός. Όταν το κεφάλι σου θα ακουμπήσει στο μαξιλάρι, όταν νιώσεις την ασφάλεια του σπιτιού και του κρεβατιού σου, μόνο τότε θα τολμήσεις να παραδεχτείς πράγματα και καταστάσεις. Μόνο τότε θα βρεις τη δύναμη και το κουράγιο να παραδεχτείς ένα λάθος σου και να σηκώσεις το τηλέφωνο για να ζητήσεις μια συγνώμη ή να πεις ένα «σ’ αγαπώ». Μόνο τότε θα βρεις το χρόνο να κάνεις τον απολογισμό μιας ημέρας, ενός μήνα, μιας ζωής και θα πάρεις μια μεγάλη απόφαση που χρόνια τώρα όλο ανέβαλλες.
Λες και ολόκληρο το είναι σου περιμένει να σκοτεινιάσει για να βγάλει προς τα έξω όλα αυτά που σε «τρώνε» όλη την υπόλοιπη ημέρα. Σκέψου, πόσες φορές δεν θυμάσαι να κάθεσαι με ένα τηλέφωνο στο αυτί, κάπου εκεί γύρω στα ξημερώματα, να εξομολογήσε πράγματα. Πόσα «σε θέλω» δεν περίμεναν να ειπωθούν σε κάποιο σκοτεινό δρόμο; Πόσα συναισθήματα δεν περίμεναν να ειπωθούν κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου; Έχεις σκεφτεί ποτέ αγαπημένε μου; Σκέψου πόσες ημέρες περίμενες να έρθει το βράδυ για να πεις ένα «μου λείπεις». Και πολύ καλά έκανες. Αν αυτό ήταν που ήθελες, αν αυτό λαχταρούσες, μαζί σου κι εγώ. Δεν είναι κακό επιτέλους να αρχίζουμε να βγάζουμε από μέσα μας όλα αυτά που μας «τρώνε». Ας ξαλαφρώσουμε από λόγια και σκέψεις που κρατάμε μέσα μας. Ας μην μείνουμε με απωθημένα.
Ας αφήσουμε τις λέξεις ελεύθερες και ας μην τις πνίξουμε. Ας στείλουμε τα μηνύματα που καιρό τώρα έχουμε αποθηκεύσει στο κινητό μας. Ας μην κρατάμε τα συναισθήματα φυλακισμένα. Επιτέλους, μπουχτίσαμε. Κάπου εκεί έξω, κάποιος περιμένει να του πεις μια συγνώμη. Μη το σκεφτείς. Κάντο. Παραμέρισε τον εγωισμό σου και ελάφρυνε την καρδιά σου από τα «βάρη». Μόνο κέρδος θα έχεις, να μου το θυμηθείς. Φτάνει μόνο να συνειδητοποιήσεις πως τα συναισθήματα υπάρχουν για να τα μοιραζόμαστε και τα λόγια για να τα λέμε. Αλλιώς σε τρώει το μαράζι. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο καλύτερα για σένα.
