Όταν είσαι στην εφηβεία, έχεις την εντύπωση ότι το να φτάσεις για παράδειγμα τα 30 είναι αρκετά μακριά. Επίσης, έχεις την εντύπωση, ότι όσοι βρίσκονται εκεί γύρω στα 30, πως είναι μεγάλοι. Μέχρι που φτάνει μια στιγμή, που με το που θα κλείσεις και ξανανοίξεις τα μάτια σου, έχεις γίνει και εσύ 30 και έχοντας μια τούρτα με πολλά κεράκια πάνω, αναρωτιέσαι πότε πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια και από 2 πρέπει να αρχίζεις να βάζεις 3 μπροστά στον αριθμό των κεριών. Κάπως έτσι νιώθω πως έγινε και μ’ εμένα. Πότε ήμουν στο Λύκειο, πότε τελείωσα τη σχολή στην Αθήνα, πότε έφτασαν να δουλεύω ήδη 16 χρόνια, ούτε εγώ δεν το έχω καταλάβει. Κοιτώντας λοιπόν πίσω, αντικρίζω χρόνια που μέσα από αυτά έμαθα ότι όλο αυτό το μονοπάτι της ζωής μέχρι σήμερα είναι γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις.
Στο Λύκειο, την περίοδο της εφηβείας, που νομίζεις ότι όλα σου επιτρέπονται, όλα μπορείς να τα κάνεις, κάνεις όνειρα και δεν σε σταματά κανείς και τίποτα. Τι όμορφα που νιώθαμε τότε και πόσες φορές αναπολούμε τα συναισθήματα που βιώναμε. Αυτή την αίσθηση ελευθερίας και ξεγνοιασιάς. Που πιστεύεις ότι όλα μπορούν να σου δοθούν απλόχερα, ότι έχεις άπειρες επιλογές και ότι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι απλά να επιλέξεις. Αναζητάς να ζήσεις τα πάντα. Θέλεις να κατακτήσεις όλο τον κόσμο. Μέχρι που περνάνε τα χρόνια και φτάνεις στο σημείο να συνειδητοποιήσεις ότι τα πράγματα ίσως και να μην είναι έτσι ακριβώς. Έχεις περάσει τα 25, και κάπου εκεί, σβήνοντας τα κεράκια των 26ων γενεθλίων σου, και ενώ πίστευες ότι τα προηγούμενα χρόνια θα ήταν τα πιο όμορφα και διασκεδαστικά, αλλά και ενδιαφέροντα της ζωής σου, στην ουσία τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβώς όπως τα είχες στο μυαλό σου.
Δεν έκανες τα ταξίδια που ήθελες, μπορεί να μην έχεις την εργασία με την οποία από πάντα θα ήθελες να απασχοληθείς, δεν παντρεύτηκες ή δεν απόκτησες παιδί και το κυριότερο, δεν έχεις εκείνη την αισιοδοξία που έκρυβες παιδί, πως ότι και αν γινόταν, εσύ θα έβρισκες τη λύση. Αναρωτιέσαι που πήγαν τα όνειρα, οι σκέψεις σου, οι στόχοι σου. Αναρωτιέσαι πως ήρθαν όλα τα πάνω κάτω. Κατανοείς πλέον όμως ότι έτσι είναι η ζωή. Μετατρέπεται σε κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ότι φάνταζε τότε, μέσα από τα εφηβικά σου μάτια. Ότι τα σκαμπανεβάσματα πηγαίνουν και έρχονται, χωρίς φυσικά να σε ρωτήσουν. Ότι από τη χαρά μπορείς να περάσεις στη θλίψη σε χρόνο dt. Ότι τελικά οι επιλογές δεν είναι και άπειρες, και πλέον οι ευκαιρίες είναι απειροελάχιστες. Ότι το να στηριχτείς στα πόδια σου και στο όνειρο σου και να χαράξεις το δικό σου δρόμο, είναι το πιο επώδυνο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Και τώρα τι κάνεις; Απλά κοιτάς με μέλλον με θάρρος και προσπαθείς, ανεξαρτήτως νούμερου πάνω στην τούρτα, να συνεχίζεις αυτό το ταξίδι. Το μόνο που μας μένει είναι να φορέσουμε τα πιο άνετα παπούτσια μας και να συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Όσο καλύτερα και ανθρώπινα μπορούμε…
