Κάποιος τις προάλλες με αποκάλεσε «χαζορομαντική» και στο λέω με κάθε ειλικρίνεια, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως αυτό που με πείραξε δεν ήταν το «χαζό». Εκείνο που με προβλημάτισε όμως είναι τι κακό βρίσκει κανείς στο να είναι κάποιος ρομαντικός. Που το πρόβλημα; Μήπως τελικά κάνω κάτι λάθος; Μήπως η εποχή δεν θέλει ρομαντικούς; Μήπως η πραγματικότητα είναι διαφορετική απ’ ότι την αντιλαμβάνομαι εγώ; Και σας έχω πει.
Μη μου βάζετε τόσο δύσκολους προβληματισμούς, να τώρα τα αποτελέσματα. Κάθισα και αναρωτήθηκα όμως και σου γράφω το εξής. Είμαι μέσα στην καρδιά των γεγονότων. Διαβάζω και ακούω τα νέα, ανά τον κόσμο, συνεχώς. Ακούω για πολέμους, για ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους, για αποκεφαλισμούς, για χώρες και κυβερνήσεις που προσπαθούν να επιβληθούν, ανθρώπους να χάνουν τις δουλειές τους, να εκλιπαρούν για ένα μεροκάματο, νέοι να μπαίνουν σε προγράμματα του ΟΑΕΔ για ένα χρόνο και ύστερα ποιος ξέρει, πολιτικούς να φαγώνονται μεταξύ τους, συνανθρώπους μας να αυτοκτονούν, να πάσχουν από κατάθλιψη, να αρρωστούν, να καταλήγουν σε κλινικές. Τι να το κάνω εγώ αν έχουμε κάποιους να μας κυβερνούν από τη στιγμή που δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα σε όλους εμάς; Είτε είναι 300, είτε είναι μέσα στη Βουλή και αποφασίζουν υποτίθεται για μας, στην ουσία μόνο την πάρτη τους κοιτούν, και προφανώς ούτε τα κότσια δεν έχουν να παραδεχτούν την ασχετοσύνη τους, αλλά και την έλλειψη δύναμης να υπερασπιστούν έναν ολόκληρο λαό που υποφέρει, που έχει χάσει την ελπίδα και το χαμόγελο του, που τους έχει στερήσει ότι πιο πολύτιμο, μετά την υγεία, την αξιοπρέπειά του.
Παρ’ όλα αυτά όμως, ως χαζορομαντική, εξακολουθώ να πιστεύω ότι για όλα όσα πάλεψαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, για να μπορούμε εμείς να μιλάμε για δημοκρατία, για ελευθερία και αξιοπρέπεια, δεν θα πάνε στράφι. Κάποια στιγμή, δεν ξέρω αν θα ζούμε εμείς για να το δούμε, αλλά τα πράγματα θα αλλάξουν, οι πολίτες θα πάρουν και πάλι τη ζωή στα χέρια τους και το χαμόγελο θα επιστρέψει και πάλι εκεί που του ανήκει, στα πρόσωπα μας. Αν αυτό θεωρεί εκείνος που με χαρακτήρισε «χαζορομαντική», επειδή ήμουν αντίθετη σε όσα χαζά μου έλεγε, πως όλοι είναι διεφθαρμένοι, όλοι τα παίρνουν, όλοι κοιτούν πώς να μην κάνουν τη δουλειά τους, ε, τότε ναι. Είμαι. Και δεν με πειράζει και καθόλου. Πάνω απ’ όλα πιστεύω στον άνθρωπο και τη δύναμη που κρύβει μέσα του. Και ακριβώς πως η δύναμη αυτή είναι στο dna μας, στο χέρι μας είναι να πιστέψουμε ξανά στον εαυτό μας, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, και να κάνουμε αυτά που θεωρούμε σήμερα αδύνατα, δυνατά. Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, εγώ και εσύ μπορούμε να το κάνουμε. Τι λες; Δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο;
