Το ότι θα φτάναμε στο σημείο, αγαπημένε μου αναγνώστη, να νοσταλγούμε την εποχή που τα πάντα στη ζωή μας είχαν μια συγκεκριμένη ρότα, που τίποτα δεν άλλαζε, που ξέραμε, με το που θα ξυπνήσουμε το πρωί, τι θα κάνουμε μέχρι το βράδυ, δεν το περίμενα. Και το βλέπω από τις συζητήσεις που κάνω με φίλους μου, αλλά το ακούω και γενικότερα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά έχουμε θεωρήσει τη λέξη «αλλαγή» στη ζωή μας σαν κάτι κακό. Θα μου πεις, από τη μια είναι λογικό. Όταν έχεις βολευτεί σε μια κατάσταση, δύσκολα ξεβολεύεσαι και ακόμη πιο δύσκολα προσαρμόζεσαι σε νέα δεδομένα.
Όταν θεωρείς κάποιες καταστάσεις ως δεδομένες, φοβάσαι να προχωρήσεις προς κάτι που σου είναι τελείως άγνωστο, που ποτέ δεν είχες σκεφτεί ότι θα το έκανες, που δεν θες καν να το δοκιμάσεις, έτσι από αντίδραση. Και καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι έχουμε συνδυάσει τις αλλαγές στη ζωή μας σαν κάτι κακό, που δεν το θέλουμε. Και απορώ γιατί. Αφού με τις αλλαγές έχουμε την ευκαιρία να μην βαριόμαστε, ούτε να πέφτουμε στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Αφού με τις αλλαγές, μπορούν να έρθουν στη ζωή μας πράγματα από εκεί που δεν το περιμέναμε και να μας κάνουν ευτυχέστερους.
Αφού με τις αλλαγές δεν μπορούμε να επαναπαυτούμε σε κάτι, θα βρισκόμαστε σε μια διαρκής αναζήτηση, θα είμαστε αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις, νέους στόχους. Αφού, μέσω των αλλαγών, μας δίνεται η δυνατότητα να ανακαλύψουμε καινούργια πράγματα, νέες καταστάσεις, ακόμη και να ανακαλύψουμε κρυφές πτυχές του ίδιου μας του εαυτού. Αφού ακόμη και επώδυνες να είναι οι αλλαγές, πάντα κάτι καλό θα βγαίνει στο τέλος, αναρωτιέμαι, γιατί τις φοβόμαστε τόσο;
Ίσως γιατί μας είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι η ζωή που τώρα ζούμε, θα έρθει μια μέρα, αύριο ίσως, που θα ξυπνήσεις και όλα θα είναι διαφορετικά. Ίσως γιατί κανονίζουμε έτσι την ζωή μας, επίπεδη, που δεν επιτρέπουμε σε τίποτα άλλο και κανέναν να την πειράξει. Και είναι εκεί ακριβώς που χάνουμε κάπου το νόημα. Γιατί παύουμε να εξελισσόμαστε, γινόμαστε «στείροι» και πεζοί, δεν αναζητάμε το καινούργιο, το λίγο πιο διαφορετικό. Και αφηνόμαστε στο να ζούμε στον μικρόκοσμό μας, εκεί που τα πάντα είναι τακτοποιημένα και δεν αφήνουμε κανέναν να τα πειράξει. Δεν ξέρω αν συμφωνείς μαζί μου, αγαπημένε μου, αλλά κάπου – κάπου και μια αλλαγή στη ζωή δεν κάνει κακό. Ας μην φοβόμαστε να τολμήσουμε. Ας μη φοβόμαστε να ξεφύγουμε από όρια. Ας μην φοβόμαστε να δεχτούμε και μια άλλη πραγματικότητα, και ας απέχει από εκείνη που είχαμε εμείς σχεδιάσει μέσα στο μυαλό μας και ας προετοιμαζόμαστε, κάθε μέρα, να προσμένουμε κάτι καινούργιο… Μόνο χαμένοι δεν θα βγούμε!
