Σήμερα λέω να μιλήσουμε για φίλους. Ξέρεις, εκείνους τους ανθρώπους που τους επιλέγεις εσύ σε αυτή τη ζωή και καμιά φορά κιόλας μαζί τους είσαι περισσότερο πιο κοντά απ’ ότι με κάποιον συγγενή. Είναι οι άνθρωποι που έρχονται, δίχως να τους περιμένεις. Που δένεσαι μαζί τους από την πρώτη στιγμή, χωρίς να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς γιατί. Είναι εκείνοι που για κάποιο λόγο οι δρόμοι σας διασταυρώνονται. Δεν χρειάζεται να ψάχνεις το πώς και το γιατί.
Σημασία έχει το αποτέλεσμα, που στην τελική, ήταν μόνο για το καλό. Χαίρομαι που βλέπω φίλους αναμεταξύ τους να νιώθουν καλύτερα από αδέλφια. Τι πολύτιμη σχέση αυτή. Και ας αποδεικνύονται καμιά φορά δύσκολα τα πράγματα. Σιγά. Σάμπως όλα τα υπόλοιπα κυλούν ρολόι ή όπως τα είχες φανταστεί; Είναι βάλσαμο όμως στην ψυχή να ξέρεις ότι έχεις γύρω σου έναν, δυο ανθρώπους να μοιραστείς την πίκρα, τη χαρά, την απογοήτευση, τα όνειρα σου. Ξέρεις τι όμορφο είναι να βλέπεις το φίλο σου να συγκινείται από κάτι που θα του πεις; Ξέρεις τι θεσπέσιο είναι να τον βλέπεις να δακρύζει από χαρά για κάτι ευχάριστο που θα του ανακοινώσεις; Ξέρεις τι σπουδαίο είναι να τον έχεις ανάγκη και να είναι εκεί πριν καν προλάβεις να του πεις «έλα, σε χρειάζομαι;». Τι όμορφο να νιώθεις ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή κάποιος για εσένα θα είναι εκεί. Όποτε χρειαστεί. Στα «χαζά» που θα κάνεις και θα σου την «πουν», μπας και δεις τα πράγματα πιο καθαρά.
Που μαζί θα κάνετε τα πιο ωραία ταξίδια. Που θα κάνετε τα πιο ωραία γέλια. Που θα σε προφυλάξουν από οποιαδήποτε κακοτοπιά. Που ακόμη και μια ώρα, σκαστοί από τη δουλειά για καφέ, θα σε ανανεώσει και θα σου δώσει δύναμη. Που θα θυμάσαι ότι μαζί τους έκανες τα πιο τρελά ξενύχτια και τις πιο ωραίες καλοκαιρινές διακοπές. Μπορεί στη πορεία να χαθείς για λίγο μαζί τους. Αλλά όταν ξαναβρεθείτε, θα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Γι αυτό, όσοι είμαστε τυχεροί και έχουμε τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας, ας κάνουμε ότι μπορούμε για να τους φροντίζουμε, να τους δείχνουμε και εμείς με τον τρόπο μας πόσο ξεχωριστεί είναι για εμάς. Όσο ίδιοι και αν μην είμαστε, μη ξεχνάμε ότι ήρθαν και έμειναν παρ’ όλες τις παραξενιές μας. Είναι ένα κομμάτι της ζωής και του εαυτού μας πλέον. Είναι οι άνθρωποι που αλληλοαγαπιόμαστε, αλληλοστηριζόμαστε, αλληλομαλώνουμε, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά πως μέσα στη φιλία τους δεν κινδυνεύουμε καθόλου. Ευλογία πραγματικά…
