Όλοι συνεχώς επικαλούμαστε τη δύναμη της αγάπης. Μιλάμε ώρες μεταξύ μας για τον έρωτα. Δεν παραλείπουμε να γιορτάσουμε κάποια επέτειο γνωριμίας, γάμου, φιλιού και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Περιμένουμε πως και πώς να έρθει η γιορτή των ερωτευμένων, πηγαίνουμε στα μαγαζιά για ν’ αγοράσουμε δώρα και να τα προσφέρουμε, για να δείξουμε την αγάπη μας. Πολύ ωραία όλα αυτά, αγαπημένε μου αναγνώστη, δε λέω. Ποιος δεν χαίρεται να γιορτάζει την αγάπη.
Πανέμορφο συναίσθημα να νιώθεις ερωτευμένος, να αγαπάς και να λαμβάνεις την αγάπη. Δεν το συζητάμε. Αλλά ποιο ωραίο είναι να μην περιμένεις να έρθει κάποια γιορτή για να γιορτάσεις την αγάπη σου. Να θυμάσαι να την γιορτάζεις κάθε μέρα, να λες ότι σκέφτεσαι, να εξωτερικεύεις όλα όσα αισθάνεσαι. Να το δείχνεις, με μικρές πράξεις, όσο πιο συχνά γίνεται και δεν αναφέρομαι μόνο στις σχέσεις μεταξύ των δυο φύλων, ερωτικά. Σκέψου ότι ακούς τυχαία στο δρόμο τη λέξη «σε αγαπώ». Ποια πρόσωπα σκέφτεσαι κατευθείαν; Σίγουρα τους γονείς σου, τα αδέλφια σου, αν έχεις, ίσως κάποιον αγαπημένο σου συγγενή. Αν είσαι δεσμευμένος, στο μυαλό σου θα έρθει σίγουρα το έτερον σου ήμισυ.
Στο τέλος θα σκεφτείς και τους φίλους σου. Και εδώ θέλω να μείνω λίγο. Γιατί η σχέση με τους φίλους είναι διαφορετική. Δεν γιορτάζουμε ποτέ την ημέρα γνωριμίας μεταξύ μας, σπάνιες οι φορές που φτάσαμε να εξωτερικεύσουμε τόσο πολύ τα αισθήματα μας προς εκείνους, λέγοντας τους ας πούμε «σ’ αγαπώ». Το θεωρούμε απόλυτα δεδομένο ότι το γνωρίζουν. Θεωρούμε πως θα είναι εκεί πάντα, να μας υποστηρίζουν και να μας αγαπούν, ότι και αν κάνουμε. Πως μας αποδέχονται έτσι όπως είμαστε, ακόμη και στις χειρότερες μας φάσεις, μπορούν να καταλάβουν πότε είμαστε ή πότε δεν είμαστε καλά, ξέρουμε ότι θα τρέξουν ανά πάσα ώρα και στιγμή τους έχουμε ανάγκη, που μαζί τους μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα και πολλές φορές να μιλάμε επί ώρες, χωρίς να λέμε στην ουσία τίποτα. Έτσι δεν είναι, αγαπημένε μου; Και τώρα σε ρωτάω. Αρκεί το να ξέρουμε ότι υπάρχει μια αγάπη μεταξύ μας; Δεν πρέπει να το λέμε; Είναι οι άνθρωποι που μοιραζόμαστε μαζί τους τα πάντα. Από χαρές, μέχρι βαριές λύπες, από γέλια μέχρι οδυρμούς, από ταξίδια μέχρι ατελείωτες ώρες για καφέ, βρίσκονται εκεί. Δίπλα σου. Να ακούνε το παράπονο σου, τις ανησυχίες σου, τις χαζομάρες σου.
Είναι οι φίλοι σου, που γι αυτούς σίγουρα κάνεις κι εσύ τα ίδια για εκείνους. Γιατί όμως μας είναι τόσο δύσκολο να τους εκφράσουμε όλα αυτά που αισθανόμαστε; Γιατί το βλέπουμε σαν κάτι δύσκολο να τους πούμε «σε νοιάζομαι», «σε αγαπώ», «θα είμαι εδώ όποτε με χρειαστείς»; Τι συμβαίνει; Ντρεπόμαστε ή μήπως κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα; Δεν θα ήταν καλύτερο, αν μια στο τόσο ανοίγαμε τις καρδιές μας; Ίσως έτσι να βρούμε τον τρόπο να μην ξεχάσουμε πως είναι να αγαπάς, σε ένα κόσμο γεμάτο από μίσος.
