Ξημέρωσε 17 Νοέμβρη. Ακούω στο ραδιόφωνο τον εκφωνητή να αναρωτιέται γιατί θα πρέπει να γιορτάζουμε ακόμη αυτή την ημέρα. Αναρωτιέμαι και εγώ τι θα πούνε στην επετειακή γιορτή του σχολείου στα παιδιά. Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι έλεγαν και σε εμάς. Εδώ και χρόνια, κάθε τέτοια μέρα, τιμούμε όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να μπορώ εγώ αυτή τη στιγμή να σου γράφω και να μιλάω για δημοκρατία, για ισότητα, για δικαιοσύνη, για ίσες ευκαιρίες, για να μπορώ ελεύθερα να εκφράζομαι. Προφανώς, και όλοι μας τιμούμε τον αγώνα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, άσχετα αν στις μέρες μας και τα τρία αυτά σπανίζουν. Και αναρωτιέμαι, όχι άδικα θέλω να πιστεύω, εκτός από την τιμή σε όλη εκείνη τη γενιά που χρωστάμε εμείς σαν νεότεροι, δεν μας οφείλουν και εκείνοι από την πλευρά τους μια τεράστια συγνώμη για το σημερινό χάλι στο οποίο κατάντησαν τη χώρα;
Μια Ελλάδα βουτηγμένη στα σκάνδαλα, τις οφσορ εταιρίες, το νεοπλουτισμό, τις καρέκλες εξουσίας, τη διαφθορά. Μια χώρα με πολιτικούς που νόμιζαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι εξουσία είναι να σηκώνεις τη φωνή σου στα τηλεπαράθυρα, να κουνάς επιδεικτικά το χέρι και να δείχνεις, να ρίχνεις τις ευθύνες σε άλλους, αρκεί να φύγουν από σένα. Δεν λέω ότι φταίτε όλοι. Μιλάω όμως σε εσένα, που ονειρεύτηκες μια χώρα δημοκρατική, και την κατάντησες να την διαχειρίζεται η τρόικα. Σε εσένα, που από «εμπνευστής», έγινες το χειρότερο παράδειγμα για το πώς κάποιος ασκεί εξουσία. Εσύ που από ελπίδα που ήσουν για έναν ολόκληρο λαό, αποδείχθηκες κατώτερος των περιστάσεων, μη σου πω και εφιάλτης για εμάς. Και επειδή βαρέθηκα να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, να κρύβουμε τις αλήθειες μας, τα λάθη και τις παραλείψεις μας, στο λέω κατάμουτρα. Έχετε τεράστιες ευθύνες.
Και το κακό είναι ότι οι ευθύνες σας, βαραίνουν τις δικές μας πλάτες σήμερα. Άλλοι για μια θέση ευθύνης, άλλοι για μια θέση ισχυρή, άλλοι για να εξασφαλιστείτε οικονομικά, εξαργυρώσατε την ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς για να γίνετε «κάποιοι». Και μια μέρα σαν την σημερινή, που όλα τα φώτα είναι στραμμένα πάνω σας, νομίζω ότι έχετε την υποχρέωση να ζητήσετε ένα τεράστιο συγνώμη. Προς όλους εμάς, τα παιδιά σας, τα παιδιά που θα φέρουμε σε λίγα χρόνια εμείς στον κόσμο, τις γενιές που θα ζήσουν τα επόμενα χρόνια σε μια καμένη γη, σε εκείνους που χρόνια τώρα προσπαθούν να ξεπλύνουν τις δικές σας βλακείες. Για πολλούς, ίσως μια συγνώμη να μην φτάνει. Είναι όμως μια αρχή. Που ίσως να μας βοηθήσει να χτίσουμε και πάλι από την αρχή αυτή τη χώρα. Επιτρέψτε μας όμως, χωρίς εσάς.
