Σε αυτή τη ζωή, ήρθαμε με την ελπίδα να γνωρίσουμε ανθρώπους, που θα μετεξελιχθούν σε σχέσεις ζωής, που θα τους πιστεύουμε και θα τους εμπιστευόμαστε, που θα μαθαίνουμε μέσα από εκείνους, που θα τους αγαπήσουμε, θα τους ερωτευτούμε, θα τους κάνουμε φίλους μας, θα νιώσουμε πλήρης έχοντας τους στο πλευρό μας. Μεγαλώνοντας, κατανοείς ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Γνωρίζουν ανθρώπους που σε προδίδουν, που σου λένε ψέματα, σε κοροϊδεύουν, σε προδίδουν, σε κάνουν να κλάψεις, να πονέσεις και εσύ μπαίνεις στη διαδικασία να τους δικαιολογήσεις, λέγοντας στον εαυτό σου, πως κάθε λάθος άνθρωπο που συναντάς, έρχεται απλά για να σου διδάξει κάτι.
Να σου προσθέσει μια εμπειρία που θα σε βοηθήσει για το μέλλον. Να σε ωριμάσει. Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι όλοι γύρω σου είναι καλοί και μέσα από τον ρομαντισμό και την δική σου, θετική ματιά, θεωρείς πως δεν μπορεί να υπάρχει κακία μέσα στους ανθρώπους. Σκέφτεται, ότι δεν μπορεί η ζωή να είναι τόσο άδικη και σκληρή. Και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να φιλοδοξείς, να στοχεύεις. Το νιώθεις βαθιά μέσα σου, ότι το μέλλον θα σου φέρει κάτι καλό. Το περιμένεις. Και είσαι ενθουσιασμένος, ανυπομονώντας για εκείνη τη στιγμή που το «καλύτερο» θα έρθει και θα σου χτυπήσει την πόρτα. Και ο χρόνος κυλά. Και εσύ συνεχίζεις να απογοητεύεσαι και να χάνεις την εμπιστοσύνη σου. Όσο και να πιστεύεις, έρχεται κάποια στιγμή που δεν μπορείς να παραμείνεις ανεπηρέαστος απ΄ όσα συμβαίνουν γύρω σου. Μπορεί να αντιστέκεσαι, μπορεί εκείνα που σκεφτόσουν ως παιδί να έρχονται και να σου θυμίζουν ότι πρέπει να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, αλλά δεν μπορείς με τόση μιζέρια γύρω σου να μην αρχίσεις να «γκριζάρεις» κι εσύ. Ξέρεις ότι αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Να γίνεις ότι απεχθανόσουν. Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς.
Από μια λέξη, ένα συναίσθημα, ένα βλέμμα, ένα όνειρο, μια ελπίδα. Αναζητάς εκείνα τα στοιχεία που κάποτε σε έκαναν ευτυχισμένο, που το μόνο που σ’ ενδιέφερε ήταν να έχεις δίπλα σου μόνο τους δικούς σου ανθρώπους. Και κάπου εκεί στο ψάξιμο, συνειδητοποιείς πως δεν σκέφτονται όλοι σαν κι εσένα. Βλέπεις τα πάντα γύρω σου αλλαγμένα. Και όλοι βιαστικοί να τρέχουν, χωρίς όμως να διαθέτουν λίγο από το χρόνο τους για να ζήσουν, να αισθανθούν, να περάσουν στιγμές. Τα προβλήματα πολλά, η πίεση αυξημένη, οι υποχρεώσεις να τρέχουν και εμείς να βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση, να πρέπει να προδώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, σταματώντας να ονειρευόμαστε. Ξέρω, δεν γίνεται τίποτα εξ επίτηδες.
Γίνεται όμως. Δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας, ερωτευόμαστε επιφανειακά, δεν μιλάμε, λέμε ότι νοιαζόμαστε και με την πρώτη στραβή πρώτοι εγκαταλείπουμε. Είμαστε μέρος μιας παρέας, αλλά ουσιαστικά τόσο μόνοι. Είσαι μπερδεμένος όπως και εγώ, αγαπημένε μου αναγνώστη, και με δυσκολία προσπαθώ να με πείσω ότι όλα θα αλλάξουν. Το μόνο ίσως που με κάνει να αισιοδοξώ, είναι ότι μόνη μου δεν μπορώ να φέρω τα πάνω – κάτω σε αυτό τον κόσμο, ωστόσο μπορώ να μεταφέρω το μήνυμα μιας αλλαγής που προσδοκώ να έρθει. Ίσως έτσι, όταν πέφτω στο κρεβάτι, να νιώθω πιο ήρεμη, μπροστά σε ότι γύρω μου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο…
