Τρεχάτε ποδαράκια μου, συνήθιζε να λέει ο Θανάσης Βέγγος, που μια ζωή τον θυμόμαστε όντως να τρέχει. Εντάξει, δεν ισχύει για όλους μας το όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια, γιατί γι αυτήν την περίπτωση φτιάχτηκε το ποδήλατο και το αυτοκίνητο. Εγώ καθημερινά περπατάω για να πάω στη δουλειά και γενικά το κάνω, γιατί μου αρέσει. Εντάξει, δεν είναι και ότι καλύτερο να περπατάς μέσα στο κρύο, τη βροχή και το αγιάζι.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, μου έχει τύχει άπειρες φορές. Αλλά άνοιξη και καλοκαίρι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Άσε που τι θα πρέπει να κάνει όμως κάποιος αν δεν έχει στη διάθεση του αυτοκίνητο, ούτε καν ποδήλατο; Σκέφτεσαι να πάρεις, θα μου πεις. Αλλά στη δύσκολη οικονομική εποχή που διανύουμε, το βλέπεις εύκολο; Θέμα συνήθειας είναι και το περπάτημα. Ξεκινάς πρώτα διανύοντας κοντινές αποστάσεις και αργότερα ξεμακραίνεις. Δεν σου φαίνεται και τίποτα να ξεκινήσεις για παράδειγμα από τη Νέα Ιωνία και να φτάσεις περπατώντας στον Άναυρο. Άλλοι πάνε και μέχρι την Αγριά ή τις Αλυκές, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμη σε τέτοιο επίπεδο. Το θέμα είναι να μην ξεκινάς από το σπίτι σου βαριεστημένος.
Να νιώθεις τυχερός που θα έχεις την ευκαιρία να περπατήσεις, να περιπλανηθείς μέσα σε δρόμους και στενά, να συναντηθείς με κόσμο, που σε άλλη περίπτωση δεν θα γνώριζες καν την ύπαρξη τους. Τα βλέπεις όλα διαφορετικά. Με το που θα βγεις από την εξώπορτα του σπιτιού σου, αρχίζεις να σκέφτεσαι όλα όσα σε απασχολούν. Έχεις όμως άπλετο χρόνο μπροστά σου για να τα βάλεις σε μια σειρά, να τα αξιολογήσεις, να σκεφτείς λύσεις, χωρίς να είσαι αναγκασμένος να οδηγάς ή να προσέχεις τους υπόλοιπους οδηγούς στο δρόμο. Έχεις στα αυτιά σου τη μουσική που αγαπάς, περπατάς, χαλαρώνεις. Και αυτό σου δίνει δύναμη για την δύσκολη μέρα που πιθανόν ν’ ακολουθήσει.
Σε αναζωογονεί, γεμίζεις τις μπαταρίες σου, παίρνεις μια μεγάλη ανάσα που θα σου χαρίσει ελπίδα, ακούς τους ήχους γύρω σου ή τα γέλια από τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο ή τους προβληματισμούς δυο φίλων, έξω από την τράπεζα. Τελικά, νέοι, γέροι και παιδιά, πάνω κάτω τα ίδια μας προβληματίζουν. Στο διάβα σου θα δεις καταστήματα που θα σε κάνουν να σταματήσεις να δεις τι νέο λανσάρει η μόδα, πάρκα που θα ήθελες να κυλιστείς στο γρασίδι τους, όπως τότε παιδιά, γκρίζα κτίρια που για πρώτη φορά τα πιάνει το μάτι σου, κι ας περνάς από εκείνο το δρόμο σε καθημερινή βάση, όμορφα σοκάκια. Βλέπεις ανθρώπους, άλλους θυμωμένους, άλλους χαμογελαστούς, άλλους να τρέχουν να προλάβουν κι άλλοι να απολαμβάνουν με το πάσο τους τη βόλτα τους. Και εκείνη τη στιγμή είναι που δεν νιώθεις μονάχος σου. Γι αυτό την επόμενη φορά που θα σου δοθεί η ευκαιρία να περπατήσεις, μη το σκεφτείς στιγμή. Μόνο θετικά έχει, ειδικά σε μια πόλη, όπως είναι η δική μας…
