Είναι από εκείνα που λες «δεν μπορεί να συμβούν» και όμως γίνονται. Να περπατάς στο δρόμο, χαμένη μέσα στην καθημερινότητα σου, αφηρημένη και προβληματισμένη και ξαφνικά να πετάγεται μπροστά σου. Ένα παιδί, με οικείο πρόσωπο, χαμογελούσε νομίζω αλλά το βλέμμα του ήταν αυστηρό, με αυτή την ιδιαίτερη αυστηρότητα που μόνο σε παιδικό βλέμμα μπορείς να δεις. «Ουφ σε πρόλαβα, πού πας τόσο βιαστική; Πού γυρνάς έτσι χαμένη; Με ξέχασες;» Αποσβολωμένη να κοιτάω ένα παιδί που δεν γνωρίζω, που ίσως να έχω δει κάπου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ, ακούω τον μονόλογο να συνεχίζει: «Δεν θυμάσαι τίποτα, τα ξέχασες όλα. Τα όνειρα που έκανες κάποτε, τα παιχνίδια που έπαιζες, τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Τι πέτυχες από όλα αυτά; Είσαι σαν χαμένη, δεν πιστεύεις σε τίποτα, όλα σε ενοχλούν και όλα σε απογοητεύουν. Ήσουν παιδί που ονειρευόταν, που πίστευε στους φίλους, έπαιζες συνέχεια μαζί τους και ήθελες να σώσεις τον κόσμο από τους κακούς. Ήθελες να κάνεις ένα επάγγελμα για να βοηθάς άλλα παιδάκια που είχαν ανάγκη, που δεν ήταν τόσο τυχερά όσο εσύ. Τι επάγγελμα κάνεις τώρα; Ποια είσαι; Δεν σε ξέρω. Πιστεύεις στην αγάπη; Κάποτε πίστευες, θυμάσαι; Ας έχεις πάντα στο μυαλό σου πως το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να προστατέψεις, είναι ο εαυτός σου.
Μην τον υποτιμήσεις. Αυτός είναι ότι έχεις και δεν έχεις κι αν εσύ τον θεωρήσεις δεύτερο, οι άλλοι θα στον πετάξουν στα σκουπίδια. Θέλω να θυμάσαι πως θα αισθανθείς αρκετές φορές μόνη κι ίσως αυτό να σε φοβίσει. Μην φοβηθείς, θα είναι για καλό, να μιλάς με την εσωτερική σου φωνή αυτές τις ώρες. Μπορείς άνετα να στηριχτείς μονάχα σε σένα κι όλα θα πάνε καλά. Είναι απαραίτητο να γίνει αυτό, για να δυναμώσεις. Μην αρνηθείς τη συντροφιά , κράτα όσους μπορείς περισσότερους, κάποιους θα σου τους πάρει η ζωή μέσα απ`τα χέρια, χωρίς τη θέλησή σου.
Κάνε φίλους , αφιέρωσε χρόνο, αγάπησέ τους, πέρνα όσο περισσότερο καιρό γίνεται με αυτούς που θα σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα, αβίαστα. Και κράτα μιαν απόσταση ασφαλείας. Το ίδιο να κάνεις και με την οικογένεια. Έτσι θα είστε όλοι καλά. Θα προδοθείς, στο λέω να το ξέρεις. Αλλά δεν είναι τρομερό, το μόνο που θα χρειαστεί να κάνεις θα είναι να συγχωρήσεις, είναι τόσο απλό. Ίσως στην αρχή να σε δυσκολέψει αυτό, μα πρέπει να δείξεις μεγαλείο και γενναιότητα στους λίγους και τους μικρούς. Άλλωστε οι δυνατοί δεν είναι και τόσοι πολλοί. Πόσους νομίζεις πως θα σου στείλει η ζωή ;» Και κάπου εκεί, κατάλαβα ότι κάπου εκεί μέσα, στο βαθύτερο είναι μας, υπάρχει ο εαυτός μας παιδί. Πολλές φορές μας μιλάει, αλλά δεν ακούμε, δεν έχουμε χρόνο, βιαζόμαστε. Μας χτυπάει παλαμάκια, χορεύει, κάνει αστεία μήπως και μας τραβήξει την προσοχή. Αν κάποια στιγμή το αντιληφθείτε, αφήστε το να μιλήσει. Πάντα έχει κάτι να σας πει, να σας θυμίσει και ίσως να σας βοηθήσει σε μια δύσκολη φάση. Απλά κοιτάξτε το στα μάτια σαν να υπήρχε στ’ αλήθεια. Ο διάλογος που μπορεί να κάνετε μαζί του θα σας εκπλήξει…
