Εντάξει. Ξέρω. Τα πράγματα δεν έχουν έρθει ακριβώς όπως τα έχεις ονειρευτεί, αγαπημένε μου αναγνώστη. Η μια «σφαλιάρα», έρχεται μετά την άλλη. Μπορεί κάποιες φορές, να μην σε παίρνει ο ύπνος, σκεφτόμενος ότι σε κάποια θέματα έχεις αδικηθεί. Νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο, νιώθεις την οργή να φτάνει μέχρι τη γλώσσα μου και θέλεις να ουρλιάξεις, να βγάλεις από μέσα σου τον θυμό που κρύβεις. Ναι, αυτό είναι. Είσαι θυμωμένος και δεν μπορείς να αισθανθείς κάτι άλλο. Το μυαλό σου είναι θολωμένο, δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά, θέλεις να πάρεις εκδίκηση.
Σκέψου όμως. Είχες την τύχη να έρθεις σε αυτή τη ζωή, που παρ’ όλα τα στραβά και ανάποδα που έχει, είναι όμορφη, πώς να το κάνουμε. Γεννήθηκες και θα πεθάνεις, όπως όλοι μας κάποια στιγμή. Όπως εγώ, όπως ο συνάδελφος ή ο φίλος σου. Σκέψου. Δεν ήρθαμε για να μείνουμε αιώνια εδώ. Περαστικοί είμαστε, δεν το έχεις καταλάβει ακόμη; Τίποτα δεν έχει διάρκεια, τίποτα δεν θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο. Και παρ΄ όλα τα προβλήματα, τις ανησυχίες, τους φόβους μας, νομίζω, αγαπημένε μου ότι θα πρέπει να κατανοήσουμε, όχι αύριο, σήμερα κιόλας, πως εδώ κάτω ήρθαμε για να μοιραστούμε γέλια, χαρές, αγκαλιές, αγάπη. Ήρθαμε με ένα σκοπό, που μπορεί να μην τον καταλαβαίνουμε αμέσως το ποιος είναι, αλλά σίγουρα, κάποια στιγμή θα νιώσουμε τη μοναδικότητα του. Ήρθαμε για να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν το καταλαβαίνεις; Κάνε τον κόπο και ρίξε μια ματιά γύρω σου.
Συμπολίτες σου, που στήνονται σε ουρές για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό, που εκλιπαρούν για λίγα ευρώ, που ψάχνουν καθημερινά να βρουν ένα μεροκάματο. Πήγαινε και πιο πέρα. Δες τα σκελετωμένα παιδάκια στη Συρία, δες αυτούς που σκοτώνονται, που πνίγονται με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, που το νερό που εσύ το έχεις δεδομένο, για εκείνους είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να παλέψουν για να το αποκτήσουν. Κι εσύ; Τι κάνεις; Μιζεριάζεις και γκρινιάζεις επειδή δεν σου περισσεύουν να κάνεις τα γούστα σου. Γιατί ο ξάδελφος έχει καλύτερο αμάξι, η συνάδελφος καλύτερο σπίτι, ο φίλος θα πάει μια βδομάδα διακοπές. Εσύ, όχι. Δεν ρίχνεις τα μάτια σου λίγο προς τα κάτω;
Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίζεις να βρίσκεις χαρά στα μικρά; Σε μια βόλτα στην παραλία, σε μια γλυκιά κουβέντα, σε ένα τραπέζι με τους φίλους σου, σε μια όμορφη εικόνα που θα συναντήσεις περπατώντας στην πόλη. Ξέρω, τώρα πονάς και σου είναι δύσκολο να κατανοήσεις πολλά από αυτά που σου γράφω, αλλά έχω την εντύπωση πως και με λιγότερο λεφτά, αλλά με περίσσευμα αγάπης όλα μπορούν να γίνουν. Μην είσαι μουτρωμένος, βάλει το καλύτερο χαμόγελο σου και επιτέλους, αισθάνσου ευλογημένος που αισθάνεσαι, ζεις και αγαπάς.
