Κοιτάζω γύρω μου και αντικρίζω ανθρώπους που άλλοι είναι χαρούμενοι, άλλοι θλιμμένοι, άλλοι φοβισμένοι, άλλοι στον κόσμο τους. Ο καθένας είναι διαφορετικός. Ο καθένας κουβαλάει μέσα του κάτι ξεχωριστό. Ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία. Την πορεία της ζωής του, που κάποιος του την χάρισε και τώρα καλείται ο ίδιος να τη διαχειριστεί. Να την ζήσει. Καμιά φορά, σε συζητήσεις, όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί «ποιοι είμαστε; από πού ήρθαμε; που πάμε;».
Περνώντας τα χρόνια, συνειδητοποιούμε ότι τελικά, αν όχι όλα, τα περισσότερα γίνονται σύμφωνα με το κατά πως το θελήσαμε οι ίδιοι. Εμείς διαλέγουμε ποιος ρόλος μας ταιριάζει καλύτερα και πως θα τον παίξουμε καλύτερα έτσι ώστε να γίνουμε ευτυχείς. Στην παρούσα φάση βέβαια, που βρισκόμαστε ως χώρα, έχω μια μικρή επιφύλαξη αν τελικά ζούμε ή απλά επιβιώνουμε. Πολλές φορές, όταν τυχαίνει να περνάμε καλά λέμε «αχ, πόσο ωραία είναι η ζωή».
Μια έκφραση τόσο απλή, που το νόημα της όμως είναι τόσο μεγάλο. Βεβαίως και η ζωή είναι ωραία. Γίνεται ωραιότερη όμως όταν κάνεις όνειρα, όταν σχεδιάζεις, όταν δημιουργείς, όταν ρισκάρεις, όταν τολμάς, όταν δεν φοβάσαι. Στο έχω ξαναγράψει. Μας έχει κυριεύσει ο φόβος. Φοβόμαστε μην μας κακολογήσουν, μην αποτύχουμε, μην μας κριτικάρουν άτομα, τα οποία ούτε καν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η άποψη τους. Φοβόμαστε μη χάσουμε και τα σίγουρα, κι ας μην είναι αυτό που μας γεμίζει. Φοβόμαστε να αισθανθούμε, να μοιραστούμε, να γελάσουμε, να παίξουμε, να «τσαλακωθούμε». Φοβόμαστε να ζήσουμε, αυτή είναι η αλήθεια και μέσα σε όλο αυτό το γενικότερο χάος καταπιεζόμαστε. Έχεις σκεφτεί άραγε, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσο όμορφα πράγματα χάνουμε, από το φόβο μας μήπως κάτι και δεν πετύχει;
Στο γράφω, για να το διαβάσω κι εγώ. Δεν πάει άλλο αυτό το πράγμα. Έχουμε βαλτώσει, δεν το βλέπεις; Ο χρόνος δεν μας περιμένει. Νομίζεις ότι θα έχεις δεύτερη ευκαιρία, αν δεν αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά; Ήδη έχω πάρει μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να πετάξω από πάνω μου ακόμη και το παραμικρό ίχνος φόβου. Δύσκολο, δεν μπορώ να το καταφέρω εύκολα. Αλλά αναπνέω καθαρό αέρα. Και σκέφτομαι ότι θέλω να ζήσω. Όσο πιο όμορφα και τρελά γίνεται. Να κάνω σήμερα όσα πριν λίγο δεν τολμούσα. Για προσπάθησε κι εσύ. Όχι αύριο, τώρα. Να διώξεις από πάνω σου όλα εκείνα τα βαρίδια που δεν σε αφήνουν να κάνει βήμα από τις φοβίες και τα άγχη σου. Σκέψου πόσα πράγματα λαχταράς καιρό τώρα, πόσα στερήθηκες, βάζοντας προτεραιότητες που μόνο ευτυχία δεν σου έφεραν. Όταν κοιτάξεις, κι εσύ κι εγώ, τον κόσμο και δεις τι έχανες τόσο καιρό κλεισμένος μέσα στο καβούκι σου, τότε μόνο θ’ αρχίσεις να ζεις πραγματικά. Τι λες; Θα το κάνεις το βήμα;
