Για πες μου τώρα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πιστεύεις ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πει ποτέ του ψέματα; Δε σε βλέπω να μιλάς, άρα είναι σίγουρο ότι ανάμεσα μας κυκλοφορούν πολλοί, μικροί ψεύτες. Θα μου πεις, αφού όλοι το κάνουμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, δεν υπάρχει λόγος να βάζουμε ταμπέλες. Μπορεί για τους «μικρούς» όντως να ισχύσει κάτι τέτοιο, υπάρχουν όμως και κάποιοι που έχουν κάνει δεύτερη φύση το ψέμα και όχι μόνο αυτό, αλλά περηφανεύονται κιόλας, λες και επιτελούν μεγάλο έργο προς την ανθρωπότητα. Μόνο το μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό τους λείπει. Μικρά, αθώα ψεματάκια έχουμε πει όλοι μας, όμως το να φτάνεις να δίνεις καθημερινά παράσταση με κοινό γνωστούς και φίλους, είναι άλλο πράγμα.
Είναι εκείνοι που έχουν αναγάγει το ψέμα σε τέχνη, διαπρέπουν πώς να στο πω. Ζουν μέσα στο ψέμα, τρέφονται από αυτό, φαντάζονται καταστάσεις και τις πλασάρουν ως αληθινές. Οτιδήποτε και να πουν ή γράψουν δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα. Σαν να έχουν μαλώσει με την αλήθεια ένα πράγμα, σαν να έχουν ξεχάσει από καιρό πως είναι να απαντάς ειλικρινά, παραθέτοντας τα γεγονότα έτσι όπως έχουν γίνει στην πραγματικότητα. Θα μπορούσε άνετα να συναγωνιστεί τον Άντερσεν με τα παραμύθια του. Με πρωταγωνιστή φυσικά τον ίδιο. Αυτός είναι ο ένας, ο μοναδικός, ο αξεπέραστος. Δεν υπάρχει δεύτερος. Και γύρω του όλοι οι φίλοι να τον χειροκροτούν, να τον θαυμάζουν, να του υπενθυμίζουν πόσο τέλειος είναι. Αλλοίμονο σε εκείνον που θα τολμήσει να του κάνει κριτική.
Αν είναι δυνατόν, ο κάθε τυχάρπαστος, να εκφράζει άποψη για τον «ηγέτη», που δεν καταλαβαίνει τίποτα και κανέναν και συνεχίζει απερίσπαστος τις παραστάσεις του, νομίζοντας ότι κάποιος θα του δώσει και βραβείο Όσκαρ ερμηνείας. Εκεί ξεφεύγει πλέον το πράγμα. Εκεί χρειάζεται κλινική παρακολούθηση. Τι λες αγαπημένε μου αναγνώστη; Όλα αυτά σου φαίνονται γνώριμα; Δεν κάνεις λάθος. Γύρω μας υπάρχει ένα τέτοιο «θεατρικό», που πιστεύει ότι με επαναλαμβανόμενες, μονότονες και ούτε για χρυσό βατόμουρο παραστάσεις, μπορεί να πετύχει κάτι, εκτός από το να μας δημιουργεί γέλωτα. Γι αυτό, πλέον, ο μόνος τρόπος που τους αρμόζει είναι να γελάμε, δυνατά μάλιστα. Γιατί το «σόου» αυτό που βιώνουμε δεν είναι τίποτα άλλο από μια κακώς παιγμένη ταινία. Που μόλις τελειώσει και αφού έχουμε ξεκαρδιστεί στο τέλος, το καλύτερο που θα έχουμε να κάνουμε ως θεατές είναι να βρούμε την έξοδο και να τρέξουμε να φύγουμε.
Γιατί θα φύγουμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, και να δω όλοι αυτοί που θα έχουν παραμείνει στο κοινό, έχοντας κοκκινίσει τα χέρια τους από το πολύ χειροκρότημα, που θα τρέξουν να κρυφτούν όταν αντιληφθούν ότι η επόμενη παράσταση που θα «ανεβάσουν» θα είναι σε ένα άδειο θέατρο.
