Τι λες να μιλήσουμε για τον πόνο, αγαπημένε μου; Ξέρεις, εκείνο το αίσθημα που νιώθεις καμιά φορά να σου ξεσκίζει τα σωθικά , ακόμη και αν συμβαίνει κάτι που μπορεί να μην σε αφορά άμεσα. Για εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά, του να βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο ή και κάποιον «ξένο» συνάνθρωπο σου να υποφέρει.
Να πέφτεις να κοιμηθείς και να σε «ταλαιπωρεί» η εικόνα ενός γνωστού σου στο κρεβάτι του πόνου, σε κάποιο νοσοκομείο, ανήμπορος να κάνεις το οτιδήποτε για να του προσφέρεις ένα χέρι βοηθείας. Διάβασα κάτι, μαχαιριά στην καρδιά. Σκέψου κάποιον να υποφέρει σε κάποιο δωματίου κλινικής και μετά πες ότι έχεις προβλήματα, έγραφε. Και κατευθείαν το μυαλό μου πήγε σε μια πτέρυγα παιδιατρικής. Εκεί όπου μωράκια και γονείς περνούν το δικό τους Γολγοθά. Σκέφτηκα γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό να προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους, χωρίς τις απαραίτητες πρώτες ύλες και με φοβερές ελλείψεις. Μα πρώτα σκέφτηκα τον πόνο. Δυνατό. Άκουσα στο αυτί μου ένα μωράκι να κλαίει.
Άκουσα εφήβους να διαμαρτύρονται ότι πονάνε. Άκουσα ένα αγοράκι να λέει στη μητέρα του ότι δεν αντέχει άλλο και πως θέλει να γυρίσουν στο σπίτι τους. Άκουσα έναν ηλικιωμένο να παρακαλά το Θεό να τον κάνει καλά. Δεν ζητάει πολλά, παρά μόνο την υγεία του. Αυτό που εμείς το έχουμε τόσο δεδομένο. Αυτό που εμείς ξυπνάμε και θεωρούμε ότι σίγουρα δεν πρόκειται τίποτα κακό να μας συμβεί. Και μάλλον θα πρέπει να κάνουμε πράξη. Να περάσουμε από το θάλαμο ενός νοσοκομείου. Να καθίσουμε έξω από την αίθουσα αναμονής ενός χειρουργείου. Να δούμε τα στεναχωρημένα και γεμάτα αγωνία πρόσωπα των συγγενών για την πορεία των αγαπημένων τους. Να μπορέσουμε να διακρίνουμε τα δάκρυα χαράς από εκείνα της λύπης. Να ακούσουμε τα βογκητά και το ξεφύσημα από τα ανακουφιστικά νέα του γιατρού.
Κοινό σημείο όλων, ο πόνος. Που με τον ερχομό του έρχεται και σε κάνει να αναθεωρείς όλα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί να θεωρούσες πως έτσι είναι. Που σε κάνει να βλέπεις πως εκείνα που θεωρούσες σημαντικά, είναι τελείως αδιάφορα και πως εσύ αφιερώνεις όλη τη ζωή σου σε πράγματα χωρίς ουσία. Ας κάνουμε μια βόλτα στο νοσοκομείο και μόνο εκεί θα κατανοήσουμε πως τελικά τίποτα δεν είμαστε, παρά μόνο απλά τυχεροί που στεκόμαστε στα πόδια μας και δεν υπάρχει κάτι που να μας κάνει να πονάμε. Απλά πήγαμε εκεί και μετά από λίγο έχουμε την ευκαιρία να είμαστε οπουδήποτε. Αλλά ας νιώσουμε τον πόνο των ανθρώπων και ας εκτιμήσουμε τη ζωή μας. Ας βοηθήσουμε όπου μπορούμε. Ας γίνουμε η παρηγοριά τους, ένα χαμόγελο ένας παρηγορητικός λόγος τη στιγμή που δεν θα το περιμένουν.
Ας ευαισθητοποιηθούμε, ας προθυμοποιηθούμε, ας συμπονέσουμε. Ας ξαναβρούμε το ρόλο μας, εκείνο του ανθρώπου γιατί, ας το θυμόμαστε που και που, αγαπημένε μου, πόνος που μοιράζεται, δεν πονά τόσο πολύ…
