Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, αγαπημένε μου αναγνώστη, η χώρα δίνει το δικό της αγώνα να κρατηθεί στη ζωή. Να βγάλει επιτέλους τα σωληνάκια που την υποχρέωσαν ορισμένοι να φορά και για πρώτη φορά, μετά από τόσα χρόνια, να πάρει μια βαθιά ανάσα. Μαζί της και οι εμείς. Δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει σύντομα μια απόφαση που θα μας αφορά. Το ελπίζουμε, και αυτό. Βλέπω με χαρά τους συμπολίτες μου να έχουν βγει στο δρόμο, να μιλάνε, να συζητούν μεταξύ τους, να ανταλλάσουν απόψεις , να προβληματίζονται, αλλά να είναι αισιόδοξοι, ότι στο τέλος θα βρεθεί η καλύτερη λύση. Δεν έχουν πια σκυμμένο κεφάλι. Ο κόσμος λέει «όχι».
Πιο δυνατά, πιο βροντερά: «όχι»! Άρχισε να κινείται. Να ξεμουδιάζει. Μήπως έπρεπε να το έκανε αυτό από το 2009; Ασφαλώς… Όμως, πώς; Όταν ακόμη μεσουρανούσε ο εκλεπτυσμένος λαϊκισμός του τότε γνωστού δικομματισμού… Οι πάντες, συγγενείς ή φίλοι ήταν εξασφαλισμένοι, προσωρινά οι ανίδεοι, είτε από τους Πράσινους, είτε απ’ τους Γαλάζιους. Ποιος να μιλούσε;
Μια μέρα πριν τρία χρόνια είδα ρακένδυτους ανθρώπους να περιφέρονται μονάχα με κόκαλα πάνω τους. Πριν δύο χρόνια είδα αλλοδαπούς ανθρώπους να χτυπιούνται ανελέητα από «συνανθρώπους» τους. Πριν τρία χρόνια είδα τους τελευταίους να «εισβάλλουν» νόμιμα στη Βουλή. Πριν δύο χρόνια είδα αξιοπρεπείς οικογενειάρχες να ζητούν ελεημοσύνη και να ψάχνουν στα σκουπίδια. Οι γειτονιές ερήμωσαν από χαμόγελα. Η πόλη κλείστηκε κι άλλο στον εαυτό της. Σφίχτηκε απ’ το κλάμα των κατοίκων της. Πριν ένα χρόνο είδα παιδιά να μένουν νηστικά και να λιποθυμούν. Είδα ορφανοτροφεία να κλείνουν. Πριν 2 εβδομάδες είδα μια νέα κυβέρνηση να ανεβαίνει. Δεν γνωρίζω πού θα οδηγηθούμε. Εντός, εκτός και επί τα αυτά του ευρώ; Θα συνεχίσει ο κόσμος, όμως, να ποδοπατάται, όπως ξεδιάντροπα καταπατούνταν αναίσχυντα και χωρίς καμία αντίρρηση τα εργασιακά και κοινωνικά του συνταγματικά δικαιώματα; Πόσο τυφλοί ήμασταν; Πόσο, Θεέ μου…
Ποτέ δεν είναι αργά. Ακούς, αγαπημένε μου αναγνώστη; Μη διστάζεις. Τα πράγματα αλλάζουν. Προς τα πού κανείς δεν ξέρει, αλλά αλλάζουν. Μην αγκομαχάς άλλο. Κάτι φαίνεται στον ορίζοντα. Μην γκρινιάζεις. Πάντα θα υπάρχουν κι οι φυγόπονοι, οι λάτρεις της άνεσης. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ίδιοι. Πάντοτε οι πολλοί επαναστατούσαν για τους λίγους… Πάντοτε οι κανόνες έβρισκαν τις εξαιρέσεις τους… Ήρθε η ώρα να δείξουμε ότι ο δρόμος δεν είναι για τους αστέγους αλλά για να στεγάζει ιδέες, κι αυτό στο λέει κάποιος που τον χρησιμοποιούσε ως τώρα μόνο για να πηγαίνει στη δουλειά του.
Προσωπικά, παίρνω απίστευτη δύναμη, βλέποντας όλο αυτό τον κόσμο να έχει βγει στους δρόμους, να πετά από πάνω του τις στάχτες που τον έκαιγε, να μην κλαίει και να μην βαριαναστενάζει, να μην απελπίζεται . Αντιθέτως να ελπίζει. Να χαμογελά. Και ρε γαμώτο, το δικαιούμαστε όλοι μας αυτό!
