Σκέψου πως είσαι σπίτι σου, είναι βράδυ, τα φώτα είναι κλειστά και παρακολουθείς μια ταινία στην τηλεόραση. Ξαφνικά, από το δρόμο ακούς φωνές, κάποιοι μαλώνουν, και οι φωνές είναι τόσο έντονες, σαν να διαδραματίζεται μέσα στο δωμάτιο σου. Σηκώνεσαι. Ανοίγεις λίγο το παράθυρο και παρακολουθείς κάτω από τα κατεβασμένα στόρια. Μα είναι δυνατόν, σκέφτεσαι. Σπάνια έχει συμβεί αυτό, αφού είναι πολύ στενός ο δρόμος, να διασταυρωθούν δυο αυτοκίνητα. Να όμως που συμβαίνει και τώρα παρακολουθείς δυο άντρες να τσακώνονται για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Στο σημειώνω, δεν είχαν τρακάρει, απλά «συναντήθηκαν» οι δρόμοι τους. Ο πιο λογικός άνθρωπος θα σκεφτεί πως έχει κάνει λάθος αυτός που παραβίασε το σήμα και μπήκε ανάποδα στο ρεύμα. Πως το βγεις να το πεις όμως αυτό, όταν όλοι μας έχουμε μετατρέψει τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας σε δικό μας παιχνίδι; Το προσπερνώ αυτό. Αλλά, αγαπημένε μου αναγνώστη, τέτοιο βρισίδι, τέτοια νεύρα και τόσο τσαμπουκά, μεταξύ αγνώστων, δεν νομίζω να έχω ξαναδεί. Εντάξει, στο δρόμο πάντα τέτοια σκηνικά θα μου πεις γίνονται. Η μούντζα πάει σύννεφο, οι βρισιές επίσης. Όχι μόνο μεταξύ οδηγών. Γιατί αν δεν έχεις δει ζευγάρι να μαλώνει στη μέση της Ερμού ή μέσα στην καφετέρια δεν έχεις ζήσει τίποτα, στο λέω. «Είσαι βλάκας», «Είσαι ηλίθια», «Σκάσε μωρή που θα σηκώσεις και φωνή» έχουν ακουστεί κατά καιρούς με τον «άιντε μου στο διάολο» να παίρνει το βραβείο ως την πιο χιλιοειπωμένη έκφραση νεύρων. Τα ίδια ζευγάρια βέβαια, αφού έχουν κάνουν κοινωνούς των προβλημάτων τους όλους τους θαμώνες, θα τους δεις να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Θα αρχίσουν τα «αγάπη μου» και «λατρεία μου» σαν να μην είχαν ειπωθεί λόγια που δεν παίρνονται εύκολα πίσω πριν από λίγο. Δεν ξέρω αν μετανιώνουν για όσα είπαν. Συνήθως όμως έτσι δεν γίνεται; Είναι αλήθεια, πως πάνω στα νεύρα μας καμιά φορά, ξεσπάμε, χωρίς να το θέλουμε. Λέμε λόγια βαριά, εκφραζόμαστε με άσχημο τρόπο και στο τέλος μετανιώνουμε για όσα είπαμε, πάνω εκεί που νιώσαμε το μυαλό μας να θολώνει και έχοντας βγει εκτός εαυτού.
Και άντε, όταν ήμασταν παιδάκια και δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τι είναι πραγματικά να πληγώνεις με μια σκληρή σου κουβέντα τον άλλον. Πριν μιλήσεις, μέτρα μέχρι το δέκα, μας έλεγαν, αλλά εμείς φτάναμε μετά βίας μέχρι το 5 και δεν κρατιόμασταν. Μεγαλώνοντας όμως; Δεν κατανοήσαμε ακόμη πως όποια λέξη και αν βγει από το στόμα μας δεν έχει επιστροφή; Χίλιες φορές κι αν ζητήσεις συγνώμη, γονατιστός και αν παρακαλέσεις για συγχώρεση, όσο και αν κλάψεις και αν χτυπηθείς, ο άλλος πάντα θα θυμάται τα σκληρά λόγια που κάποτε του είπες. Ξέρω, είναι δύσκολο πάνω στα νεύρα σου να συγκρατηθείς. Το ίδιο συμβαίνει σε όλους. Αλλά ας προσέχουμε τι λέμε και τι εννοούμε όταν το λέμε. Είναι κρίμα να μένουν μέσα μας στοιχειωμένες λέξεις που ειπώθηκαν. Είναι κρίμα να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε, ειδικά με ανθρώπους που τους νοιαζόμαστε πραγματικά. Ας έχουμε το νου μας, γιατί ας μην ξεχνάμε, όλα κάποτε επιστρέφονται. Και περισσότερο οι άσχημες συμπεριφορές.
