Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας, μυρίζουν αδιέξοδο. Απογοητεύσεις, αποτυχίες, ακυρώσεις, απουσίες, αρρώστιες, θανάτους. Θλιβερά απομεινάρια, σινιάλα ανθρώπων που δεν είναι εκεί, μα είναι.. Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας, στην καλύτερη, μυρίζουν στεναχώρια. Μα δεν έζησαν χαρές; Καμία καταγραφή χαράς. Λες δεν υπήρξαν τραπεζώματα, δεν χτύπησαν επισκέπτες το κουδούνι, δεν έσπασαν φαγητά ρουθούνια από κατσαρόλες, δεν ευλογήθηκαν με έρωτα τα κρεβάτια, δεν πάτησαν χέρια καζανάκια, λες και δεν έτρεξαν νερά να ξεπλύνουν σαπουνάδες, δεν αναβόσβησαν διακόπτες στα δωμάτια, δεν ακούστηκε παιδιού γέλιο ή κλάμα.
Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας, είναι άλλα σπίτια.
Κάποτε η πώληση πορεύονταν αγκαζέ με μια υποσχετική. Κάτι καινούργιο θ΄ αγόραζε ο ιδιοκτήτης. Κάτι ίσως μεγαλύτερο, κάτι πιο σύγχρονο, κάτι να καλύπτει τις νέες ανάγκες… Πόσο είχαν ξεχειλώσει οι ανάγκες. Κάπου τα λεφτά θα έπιαναν τόπο. Θα αυγάταιναν μαζί με βλέψεις. Τα λεφτά των ακινήτων ταξίδευαν σε βαγόνι ονείρων. Τώρα η πώλησή τους λες κλείνει οριστικά έναν κύκλο. Γίνεται για να μπαλώσει, δίνεται σαν φάρμακο για πόνο, πριν βγει οριστικά η ψυχή του ανθρώπου.
Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας μόνο πονάνε. Όπως και οι οικοδεσπότες τους. Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας. Πυκνογραμμένες σελίδες αγγελίες. Πήχεις που έφτασαν κάποτε στον ουρανό… Μα κάποτε, θα μου πεις, θα έπεφταν. Κάποτε θα έρχονταν η προσγείωση. Ανακύκλωση. Εδώ χάνονται άνθρωποι. Για τοίχους θα μιλάμε; Δεν μιλάω γι’ αυτούς που στέγασαν την άστεγη έτσι κι αλλιώς ματαιότητά τους, αλλά γι΄ αυτούς που ακούμπησαν την αυτοδυναμία, την αξιοπρέπειά τους. Δεν κλαίω το σπίτι, αλλά το κεραμίδι.
Κάποτε θα μπουν νέοι ιδιοκτήτες, θα γελάσουν παιδιά, θα ξανανάψουν τα μάτια στις κουζίνες, θα, θα, θα. Λαχεία που θα κληρώσουν για άλλους. Καταλαβαίνω. Αλλά το τώρα; Εκείνοι που έζησαν ίσως και μια ολόκληρη ζωή ανάμεσα σε εκείνα τα ντουβάρια; Πώς να τα αποχωριστούν; Πώς να κρύψουν οι άνθρωποι τη θλίψη από τα μάτια τους όταν αναγκάζονται να πουν ακόμη και ψέματα στον ίδιο τους τον εαυτό ότι δεν τους πειράζει, να το παίξουν αδιάφοροι. Η ίδια τους η σιωπή τους καταδίνει. Όλα αυτά τα σκέφτηκα, αγαπημένε μου αναγνώστη, όταν μου τηλεφώνησε μια κυρία για να βάλει μια αγγελία στην εφημερίδα. Πουλάω το σπίτι μου, για να ξεχρεώσω, και δεν έχω να σου πληρώσω ούτε την αγγελία. Μπορείς να μου την βάλεις δωρεάν, με ρώτησε. Και σφίχτηκε τόσο πολύ το στομάχι μου…
