Δεν ξέρω, αγαπημένε μου αναγνώστη, αν θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που ένιωσες ερωτευμένος. Ήταν μήπως στο νηπιαγωγείο, όταν έπαιζες με το κοριτσάκι που ακόμα θυμάσαι το όνομα του; Ήταν στο δημοτικό, όταν σε έβαλε η δασκάλα να καθίσεις με ένα κοριτσάκι που κάθε λίγο και λιγάκι της ζητούσες τη ξύστρα, απλά για να μιλάτε; Μήπως ήταν στο Γυμνάσιο, που σε κάποιο διάλλειμα και ανάμεσα από αρχαία και μαθηματικά, την είδες στο προαύλιο και «έπαθες»; Ή μήπως στο λύκειο, στην πενταήμερη; Μπορεί και στις σπουδές, από μια γνωριμία σε κοινή παρέα ή τυχαία στο δρόμο.
Δεν έχει σημασία το πότε, σημασία έχει που ένιωσες πως είναι να «δαγκώνει» κανείς τη λαμαρίνα και μετά από χρόνια να θυμάσαι με γλυκύτητα και νοσταλγία εκείνο το πρόσωπο που σε έκανε για πρώτη φορά να καρδιοχτυπήσεις. Τις προάλλες είδα ένα ζευγάρι στο δρόμο, που είχα χρόνια να το συναντήσω. Από το Λύκειο είχαν σχέση και μου φάνηκε περίεργο που τους είδα να είναι ακόμη μαζί. Μαζί τους είχαν και το παιδί τους, μέσα στο καροτσάκι, οπότε κατάλαβα ότι εκείνος ο έρωτας δεν ήταν κάτι που ήρθε και θα περνούσε, αλλά έμεινε και μάλιστα έφερε κι ένα μωρό στη ζωή.
Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις έναν έρωτα ζωντανό. Θέλει μεγάλη προσπάθεια και από τους δυο, και στις μέρες μας, που οι καταστάσεις, και οικονομικά, δεν ευνοούν, τα πράγματα γίνονται ολοένα και χειρότερα για τις σχέσεις. Να όμως που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, που έρχονται για να μας αποδείξουν ότι μπορεί να υπάρχει και ο ένας έρωτας, ο μοναδικός, που με το που θα έρθει να σε βρει, θα έχεις ανακαλύψει μαζί του και το νόημα της ύπαρξης σου. Μπράβο σε όσους το καταφέρνουν, είναι τουλάχιστον άξιοι θαυμασμού. Γιατί, πες μου αγαπημένε μου αναγνώστη. Δεν συγκινείσαι όταν βλέπεις ηλικιωμένα ζευγάρια στο δρόμο να περπατούνε χέρι-χέρι; Δεν ζηλεύεις, με την καλή έννοια, όταν ακούς μια φίλη σου να αποκαλεί, μετά από χρόνια γάμου, τον άντρα της «αγοράκι μου» και να λάμπει το πρόσωπο της;
Αλλοίμονο αν πάψουμε να πιστεύουμε στον έρωτα και στη μαγεία του. Αλλοίμονο αν δεν πιστεύουμε στο «για πάντα» που δύσκολα, αλλά όχι ακατόρθωτα μπορεί να συμβεί. Αλλοίμονο αν δεν πιστεύεις ότι εκεί έξω, κάπου, υπάρχει ένας άνθρωπος που γεννήθηκε και γεννήθηκες μόνο και μόνο για συναντηθούν οι δρόμοι σας. Αυτά τα ζευγάρια, που χρόνια συνυπάρχουν με αγάπη και έρωτα μαζί, είναι ο πιο περίτρανος τρόπος απόδειξης πως τελικά, ναι, υπάρχει μαγεία. Μπορεί να διαφώνησαν, να μάλωσαν, να συγκρούστηκαν, να έφτασαν στο χείλος ενός χωρισμού, αλλά δεν έβγαλαν στιγμή από το νου τους πως πρόκειται για τον άνθρωπο τους, αυτόν που διάλεξαν να μοιραστούν μαζί της ζωή τους και έζησαν τόσα πολλά όμορφα παρέα.
