Δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτούμε το αύριο. Λέμε, αύριο θα κάνω εκείνο, αύριο το άλλο, σίγουρα αύριο θα τα καταφέρω, αύριο ίσως κάτι ν’ αλλάξει, αύριο ίσως δω τα πράγματα με μια διαφορετική ματιά, αύριο θα συναντήσω τους φίλους μου, αύριο θα πάρω μια μεγάλη απόφαση, αύριο θα κάνω κάτι για μένα. Αύριο. Όλα αύριο. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτό το αύριο και τη ζωή, ξεχνιόμαστε. Οι σκέψεις μας; Θεριά μέσα στο κεφάλι μας. Τα άγχη μας; Τεράστια.
Οι φόβοι μας; Αυτοί κι αν είναι. Περνάνε οι μέρες , οι μήνες, τα χρόνια και εμείς κολλήσαμε σε ένα αύριο, σε μια αναβολή, σε κάτι που σκεφτόμαστε και που μπορεί ενδόμυχα να ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, αφηνόμαστε και παραμυθιαζόμαστε, χάνοντας ωστόσο κάτι από την αποφασιστικότητα μας. Χανόμαστε μέσα στα πρέπει και τα μη και θαμπώνουν τα πάντα γύρω μας. Αφήνουμε τις στιγμές να περνούν και ουσιαστικά δεν καταλαβαίνουμε ότι οι στιγμές είμαστε εμείς, η χαρά μας, η ζωντάνια μας, ο ενθουσιασμός μας. Καθόμαστε με τις ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή ή κινητό και αποχαυνωνόμαστε. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε social media ξεχνάμε να ζήσουμε. Σταματήσαμε να έχουμε την ανάγκη ν’ ανακαλύψουμε, όπως κάναμε τότε παιδιά.
Σταματήσαμε να εξερευνούμε, να παίζουμε, να τολμάμε με θάρρος. Δεν ξέρω τι έχουμε πάθει, αγαπημένε μου, αλλά δεν το λες ακριβώς και ζωή αυτό που βιώνουμε. Θα μου πεις, και σίγουρα έχεις δίκιο, εμείς ορίζουμε την τύχη μας. Συμφωνώ μαζί σου. Μεταξύ μας όμως, ψιλοχάλια τα έχουμε κάνει. Οι λέξεις έχουν χάσει κάθε έννοια, ακόμη και η αγάπη, το τόσο δυνατό αυτό συναίσθημα, έχουμε καταντήσει να το μειώσουμε και να το έχουμε παρομοιάσει με την απογοήτευση. Μη μου πεις, ότι δεν βλέπεις παντού εχθρούς, όπως όλοι μας, δεν θα σε πιστέψω. Έχουμε γίνει πολύ επιφυλακτικοί, έχουμε σηκώσει τείχη, έχουμε βάλει λουκέτο στις πόρτες των σπιτιών, αλλά και στις καρδιές μας, μένοντας οι ίδιοι εγκλωβισμένοι μέσα σε ατελείωτες σκέψεις, φόβους και ανασφάλειες. Και κάπως έτσι, συνηθίσαμε. Μόνο που η ζωή εκεί έξω δεν έχει σταματήσει. Δεν καταδέχεται να την αφήσεις έτσι. Γι αυτό, καλά θα κάνουμε, να ψάξουμε να βρούμε το κλειδί από το λουκέτο που βάλαμε στους εαυτούς μας και ας βγούμε ελεύθεροι πάλι εκεί έξω, απολαμβάνοντας την ελευθερία μας. Θα μου πεις, πόσοι τολμάνε να το κάνουν και να θυμηθούν πως είναι να ζεις όντως, χωρίς να παραμυθιάζεσαι. Πόσοι άραγε λες, αγαπημένε μου; Εσύ;
