Τα εμβατήρια της μεγάλης νίκης του «όχι» έχουν μέρες σωπάσει. Για την ακρίβεια βουβάθηκαν αμέσως μετά τους χορούς. Φόβος, πανηγύρι και πάλι φόβος. Λες κι είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν πρόκειται να μας βγάλει πουθενά. Αφήνω τις πολιτικές αναλύσεις για τους άλλους. Όλους εκείνους που σαφώς ξέρουν περισσότερα από μένα.
Εγώ άλλωστε νιώθω τόση απογοήτευση που ειλικρινά δεν έχω άλλα λόγια. Δεν έχω ίχνος επαναστατικότητας πάνω μου πλέον. Ξεθύμανε… Εκμηδενίστηκε. Μιλώ με ανθρώπους υπέρμαχους του Όχι και τους βλέπω εξουθενωμένους. Μιλώ και με εκείνους τους υπέρμαχους του Ναι και τους βλέπω το ίδιο μουδιασμένους. Κι αυτή είναι η σωστή λέξη για την κατάσταση μας Έλληνα: Μουδιασμένοι. Σαν να μην ξέρουμε από που μας ήρθε η κεραμίδα. Μάλλον έτσι πρέπει να ένιωθαν και το ’40 εκείνοι που έζησαν τον ενθουσιασμό του Αλβανικού Μετώπου κι ύστερα την κατάρρευση του. Εκείνο το μούδιασμα της σπονδυλικής στήλης στην αδυναμία να συνειδητοποιήσεις από που σου ήρθε το κακό… Τότε, στην Κατοχή, έκανε 4 χρόνια να φύγει. Τώρα; Τώρα τι κάνουμε; Πόσο θα εξαθλιωθούμε στο όνομα μιας ενωμένης Ευρώπης; Πόσο θα πεινάσουν τα παιδιά μας, πόσο θα ζημιωθούν οι επιχειρήσεις μας από φόρους και χαράτσια; Μάλλον πολύ. Μάλλον έχουμε δρόμο μπροστά μας. Δρόμο πολύ…
Κάθε φορά, όσο μαύρες κι αν είναι οι καταστάσεις που ζούμε, πάντα θέλω να βρίσκω κάτι θετικό. Μια χαραμάδα φωτός μέσα στα σκοτάδια μας που να μπορεί να με κρατήσει αισιόδοξη. Να μου δώσει μια απειροελάχιστη ελπίδα για το μέλλον. Σήμερα, ακόμη την ψάχνω. Σήμερα, αγαπημένοι μου, ζητώ από καθέναν από σας να ψάξει μέσα του κάτι που του κάνει καλό. Κάτι που του δίνει δύναμη κι ελπίδα και να γαντζωθεί από αυτό. Μπας και σωθούμε αδέρφια. Γιατί πόσα αποθέματα αισιοδοξίας μπορούμε να έχουμε; Σωθήκαν κι αυτά. Βρείτε, λοιπόν, ότι σας κάνει καλό και πιστέψτε το. Υπερασπιστείτε με πάθος το δικαίωμα στην ελπίδα. Και βλέπουμε. Ίσως κάτι να αλλάξει. Ίσως πάλι κι όχι. Ξέρω πως θα επιβιώσουμε. Δεν είναι αυτό που φοβάμαι. Το πως θα τα καταφέρουμε είναι που με τρομάζει, σε έναν κόσμο που δεν αλλάζει ποτέ. Σε έναν κόσμο που με μαθηματική ακρίβεια ετοιμαζόμαστε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας. Με τα μάτια στραμμένα στο αύριο, λοιπόν και βλέπουμε… Μέχρι τότε, δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε, πέρα από καλημέρα. Καλημέρα Ελλάδα.
Άραγε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ;
