Βλέπω ανθρώπους να κείτονται κάτω. Πριν λίγο διασκέδαζαν. Σήμερα απλά δεν υπάρχουν. Βλέπω αναμμένα κεράκια στη μνήμη τους. Γονείς, αδέλφια και φίλους να θρηνούν για τον χαμό των δικών τους ανθρώπων. Βλέπω ανθρώπους να τρέμουν στην ιδέα πως κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και πάλι και να τρομάζουν ακόμη και στον ήχο μιας κροτίδας. Και θέλω να φωνάξω δυνατά, αγαπημένε μου. Να ουρλιάξω μήπως και ξυπνήσουν όλοι εκείνοι που λένε ότι νοιάζονται, αλλά στην ουσία είναι χαμένοι μέσα στην δική τους, εγωιστική ανεπάρκεια. Στον δικό τους κόσμο.
Που καμία σχέση δεν έχει με τον κόσμο που ονειρεύομαι εγώ. Εκεί που δεν θα υπάρχουν ανισότητες και αδικίες. Εκεί που δεν θα χάνονται αθώες ψυχές στο όνομα κανενός Θεού. Δεν θα πεθαίνουν από ασιτία και επειδή δεν θα πίνουν καθαρό νερό. Εκεί που μανάδες δεν θα χάνουν τα παιδιά τους μέσα στη θάλασσα και θα τα βρίσκουν ξεβρασμένα σε κάποια ακτή μετά από μέρες, έχοντας φύγει από τη χώρα τους για να βρουν ένα καλύτερο μέρος. Εκεί όπου δεν θα ζώνονται με εκρηκτικά και δεν θα σπέρνουν το θάνατο. Εκεί όπου δεν θα υπάρχουν πόλεμοι και μίσος. Που το χρήμα δεν θα είναι το κυρίαρχο και που όσοι θα μας κυβερνούν δεν θα ενεργούν με στρατηγικές, εξυπηρετώντας συμφέροντα, αλλά θα νοιάζονται για το καλό του λαού τους. Γιατί πες μου, αγαπημένε μου, τι έχει περισσότερο σημασία από μια ανθρώπινη ζωή; Από το δικαίωμα στη ζωή;
Από την αξιοπρέπεια; Όπου και αν ζει κανείς. Σε ότι και αν πιστεύει. Πόσο μακριά είναι ο κόσμος που θα έπρεπε από τον κόσμο που είναι; Εκεί όπου η αλήθεια θα πρωταγωνιστεί. Εκεί που δεν θα υπάρχει φθόνος, έχθρα, εκδίκηση. Εκεί που θα υπάρχει αγάπη και σεβασμός στον συνάνθρωπο. Εκεί που θα κυριαρχεί η δικαιοσύνη και θα λείπει ο πόνος. Εκεί που όλοι θα μάχονται για το κοινό καλό και όχι για τον εαυτό τους. Εκεί που ακόμη και με άδεια τσέπη, θα μπορείς να κάνεις όνειρα για ταξίδια μακρινά. Που θα έχεις ιδέες και όνειρα που δεν θα μένουν κλεισμένα σε κάποιο συρτάρι, αλλά θα παίρνουν σάρκα και οστά. Εκεί που τα εμπόδια θα ξεπερνιούνται με συμπαράσταση γιατί θα έχουν πάψει να υφίστανται οι ζηλόφθονοι, που καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους.
Είμαι σίγουρη, ότι όπως σκέφτομαι εγώ, υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι. Σίγουρα όμως είμαστε λιγότεροι από όλους εκείνους που έχουν την εξουσία, αλλά αποτυγχάνουν να μας δώσουν μια ζωή με ασφάλεια. Εμείς όμως πρέπει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε έναν κόσμο δίχως τρομοκράτες, δάκρυα και δυστυχία. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο, αλλιώς είμαστε από χέρι χαμένοι…
