Ξέχασες να πας στο ραντεβού με τον οδοντίατρο. Τις προάλλες έψαχνες μια ώρα να θυμηθείς που είχες παρκάρει το αυτοκίνητο σου. Ξέχασες να πάρεις τη φίλη σου για να της ευχηθείς για τα γενέθλια της. Ξέχασες να γελάσεις, ξέχασες πως είναι να ενθουσιάζεσαι, ξέχασες πως είναι να είσαι παρατηρητικός, να μην μένεις στην επιφάνεια. «Πω,πω, μεγάλωσα» είναι η νέα ατάκα των 35 και άνω. «Αρχίζω και ξεχνάω από τώρα;» μου παραπονέθηκε μια φίλη τις προάλλες. Αλήθεια, πήρε κανείς είδηση πόσο γρήγορα μεγαλώσαμε; Γιατί νομίζω ότι μόλις προχθές ήταν που τρέχαμε στους δρόμους, κάναμε ποδήλατο, πέφταμε και ματώναμε τα γόνατα μας; Πως έχω την εντύπωση ότι ήταν χθες που ακόμη δεν είχαμε αποφασίσει τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε; Που πήγε η τόση ενέργεια που κρύβαμε μέσα μας σαν παιδιά;
Πως πήδηξα από τα χρόνια της ανεμελιάς στα χρόνια της στυγνής πραγματικότητας; αναρωτιέμαι. Πως γίνεται να μου φαίνεται αδιανόητο η μάνα μου ακόμη να με αποκαλεί «μωρό της», αφού νιώθω ότι έχω μεγαλώσει. Δεν είναι παιδί πλέον, δεν το βλέπει;. Όπως και όλοι μας, αγαπημένε μου αναγνώστη. Και μαζί με τα χρόνια που πέρασαν, αφήσαμε να φύγουν και από τα χέρια μας όλα όσα όμορφα κρύβαμε μέσα μας ως παιδιά. Τότε που ήμασταν ιδεαλιστές. Που αλλοίμονο αν κάποιος έλεγε κακό λόγο για την οικογένεια ή τους φίλους μας. Τότε που είχαμε όνειρα. Τότε που πιστεύαμε σε ιδανικά. Τότε που πιστεύαμε στον άνθρωπο, στην καλή του καρδιά, στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Τότε που δεν μας ενδιέφεραν τα λεφτά, αντιθέτως φροντίζαμε να έχουμε πάντα τις τσέπες μας γεμάτες από ελπίδες και σχέδια.
Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να μας χαλάσει τη ζαχαρένια. Έχοντας ζήσει λοιπόν τόσο όμορφα ως παιδί και συγκρίνοντας το τότε με την θλιβερή πραγματικότητα του σήμερα, σκέφτεσαι τι καλά που θα ήταν αν μπορούσες να παραμείνεις παιδί. Να μην μεγάλωνες βρε αδελφέ. Ξέρω, αδύνατο. Γι αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο άπαντες να θεωρούμε ότι έχουμε μεγαλώσει, πως έχουμε «βαρύνει». Η πικρή αλήθεια είναι αυτή. Μεγαλώσαμε και πάψαμε να ενθουσιαζόμαστε. Να ερωτευόμαστε. Να είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε μια νέα φιλία στη ζωή μας. Να αναζητάμε νέες εμπειρίες. Κολλήσαμε στα μικρά και ανούσια.
Τι απέγινε και σταμάτησε να μας συγκινεί το απλό και όμορφο, ακόμη το ψάχνω. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι έχουμε γίνει ρομπότ. Δουλεύουμε ώρες ολόκληρες και έχουμε ρίξει ανάθεμα σε όλα όσα πραγματικά αξίζουν. Την οικογένεια, τους φίλους μας, τα ταξίδια που τόσο αγαπάμε. Θα μου πεις οι καταστάσεις σε έφεραν σε αυτό το σημείο. Δεν μπορεί να μας κατηγορήσει κανείς. Αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι δεν νιώθουμε ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν αισθανόμαστε ότι τα χρόνια περνούν και εμείς δεν κάνουμε αυτά που μας ευχαριστούν…
