Πολλοί έχουν έρθει πολύ κοντά μαζί του. Άλλοι λιγότερο. Οι περισσότεροι αναζητούν να τον μάθουν. Πολλές φορές κάθονται να τον ακούσουν, να τον νιώσουν. Αναρωτιούνται τι είναι αυτό που τους κάνει να στεναχωριούνται, να εξοργίζονται, να μπήγουν τα κλάματα. Μα εκείνο, το μικρό, γλυκό και απροστάτευτο παιδί πολλές φορές, βρίσκεται εκεί, μέσα μας, κρεμιέται από πάνω μας. Άλλοι το αγκαλιάζουμε σφιχτά, άλλοι το φιλάμε, άλλοι πάλι το σπρώχνουμε μέρες – μέρες γιατί μας ενοχλεί. Αναρωτήθηκες ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, τι ζητά αυτό το παιδάκι από σένα;
Γιατί βρίσκεται συνεχώς στα πόδια μας, μας βασανίζει, μας θυμώνει, μας φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό; Και μέχρι πότε θα συνεχίζει να παραμένει παιδί; Θα μεγαλώσει ποτέ; Σκέφτομαι πως μάλλον όχι. Γιατί ο «μικρός» αυτός, δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας, που θα παραμείνει έτσι για όσο. Ο «μικρός» αυτός που μεγαλώνουμε παράλληλα, άλλοτε δύσκολα, άλλοτε εύκολα. Με όνειρα και ελπίδες που δεν καταφέραμε να τα πραγματοποιήσουμε, με παράπονο γιατί το ένα και γιατί το άλλο, με ανάγκες που είχε και δεν καταφέραμε να τους τις καλύψουμε, με λάθη που ποτέ δεν του τα συγχωρέσουμε. Τον γεμίσαμε πόνο, δάκρυα, άγχη, τον έχουμε αφήσει παραπονεμένο εκεί μέσα και δεν τον αφήνουμε να πάρει ανάσα. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα πρέπει να συγκρατούμε και να μην θυμώνω τόσο εύκολα με τους γύρω μου. Πολύ απλά γιατί δεν ξέρω τι κουβαλά ο άλλος μέσα του. Τι κρύβει. Τι πόνο μπορεί να έχει. Από τι φόβους μπορεί να διακατέχεται το παιδί που κρύβει και εκείνος μέσα του. Και πες ότι πληγώθηκες, πικράθηκες, αγανάκτησες, δεν ήξερες, δεν ρώταγες, δεν ένιωσες. Πάει αυτό. Ανήκει στο παρελθόν. Θα δώσεις καμιά φορά σημασία στον μικρούλη μέσα σου που ανυπομονεί να τον κοιτάξεις με λίγη στοργή; Θα τον πιάσεις από το χέρι και θα του πεις «εγώ είμαι εδώ για σένα, μην φοβάσαι τίποτα;».
Πολλές φορές μας ενδιαφέρει περισσότερο να μάθουμε τον άλλον που βρίσκεται απέναντι μας, να καταλάβουμε τι σόι άνθρωπος είναι, να τον κατανοήσουμε. Κάτι που σπανίως κάνουμε για εμάς. Εμάς που σταματήσαμε να ακούμε το παιδί μέσα μας από τη στιγμή που μπήκαμε στον κόσμο των μεγάλων. Εμάς που ακούμε τον «μικρό» να φωνάζει από μέσα μας και αδιαφορούμε για εκείνον. Φτάνει όμως η στιγμή που δεν μπορείς να εθελοτυφλείς άλλο. Πρέπει να τον κοιτάξεις κατάματα και να αποφασίσεις τι θα κάνεις μαζί του. Θα αρχίσεις να το μαλώνεις και να του φωνάζεις; Να του υπενθυμίζεις ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσει; Θα του παραπονεθείς; Θα τον αφήσεις μόνο του στο σκοτάδι; Ή θα απλώσεις το χέρι σου, θα τον χαϊδέψεις τρυφερά, θα του μιλήσεις ήσυχα και θα του υποσχεθείς ότι θα προσπαθήσεις να τον καταλάβεις; Σκέψου το, και μέχρι να αποφασίσεις προσπάθησε να μην θυμώνεις και να μην κρίνεις τόσο εύκολα τους άλλους. Δεν ξέρεις τι κουβαλά ο καθένας μέσα του…
