Βρήκα μια μπλούζα που είχα πάρει πριν χρόνια. Ήταν ακόμη μέσα στην σακούλα. Σκέφτηκα να την φορέσω και έτσι έπρεπε να σκίσω την ετικέτα. Την ώρα λοιπόν που κρατούσα στο χέρι μου το ψαλίδι και ήμουν έτοιμη να την κόψω, κοίτα τι σκέφτηκα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Δεν θα ήταν καλό και πολύ όμορφο να μπορούσαμε τόσο εύκολα να πετάγαμε από τη ζωή μας και τις ετικέτες από την καθημερινότητα της ζωής μας; Εκείνες τις ετικέτες που έχουν κολλήσει στο μυαλό μας. Εκείνες που χωρίς να σκεφτόμαστε τις κολλάμε σε ανθρώπους. Εκείνες που μια φορά να την βάλουμε, μας ακολουθεί μια ζωή.
Κρίνουμε. Συνεχώς κρίνουμε. Δεν μας αρέσει το οτιδήποτε διαφορετικό. Είτε αφορά ηλικία, είτε φύλο, είτε θρησκεία, είτε εθνικότητα. Δεν μας αρέσει κάποιος αν είναι λεπτός, χοντρός, ξανθός, καραφλός, μαλλιάς, αν είναι φτωχός, αν δεν έχει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια να φορέσει, αν φοράει πανάκριβο ρολόι, αν είναι οξύθυμος, αν είναι μαλθακός, αν δεν πολυμιλάει, αν δεν κάνει κάποιο επάγγελμα, το οποίο εμείς δεν θα κάναμε ποτέ. Και δε μου λες αγαπημένε μου; Γιατί να γίνεται όλο αυτό; Για να το παίξουμε εμείς ανώτεροι; Για να βάλουμε στο περιθώριο ότι θεωρούμε ότι μας πάει; Για να βάζουμε άπαντες σε κατηγορίες; Θα μου πεις δεν είναι σημερινό το φαινόμενο. Μπορεί. Εμείς όμως γιατί το συνεχίζουμε; Γιατί κάποιον να τον λέμε κοντό, χοντρό, ψηλό, χαζό ή πανέξυπνο; Λες και αυτό κάνει τη διαφορά στον άνθρωπο. Ξεχνάμε ότι όλοι δείχνουμε κοντά δίπλα σε κάποιον ψηλότερο, πιο χαζοί από κάποιον που έχει υψηλότερο IQ. Αλλά που να το καταλάβουμε εμείς αυτό. Χωμένοι βαθιά μέσα στα προβλήματα και τον κόσμο μας, δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Ξεχάσαμε τι πάει να πει άνθρωπος. Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα και όλους. Δεν πήραμε κανένα μάθημα από τη ζωή. Παραμένουμε το ίδιο στενόμυαλοι. Και πλέον αρκετά κακοί. Γιατί στο γράφω αυτό; Γιατί καταντήσαμε να βάζουμε ταμπέλες ακόμη και σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Ο ένας είναι έτσι γιατί δεν περπατά, ο άλλος είναι αλλιώς γιατί δεν μπορεί να μιλήσει ή να ακούσει, αυτός είναι άχρηστος και άλλα τέτοια που μόνο στεναχώρια που προκαλούν. Γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ, ότι στην εποχή μας, δεν μας φτάνει το μυαλό να δείξουμε την απαραίτητη ανωτερότητα και να μην μειώνουμε τον συνάνθρωπο μας, αλλά αντιθέτως να τον βοηθάμε, να τον συμπονούμε και να σεβόμαστε το ότι είναι ο άλλος. Ας σταματήσουμε επιτέλους να στιγματίζουμε άτομα. Και αν το θέμα μας είναι πως πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε τόσο μα τόσο στενόμυαλοι, τότε αυτό που πρέπει να κάνουμε πρωτίστως είναι το εξής απλό. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας…
