Είμαστε στον κόσμο μας. Δεν εξηγείται αλλιώς. Τόσες μέρες έχουν περάσει από το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και εμείς εξακολουθούμε να μαλώνουμε για το ποιος είναι πιο φίλος της Γαλλίας ή αν θα πρέπει να βάλουμε τη σημαία στο προφίλ μας στο ίντερνετ. Από δηθενιά άλλο τίποτα. Από εφήμερες ευαισθησίες, δεν το συζητώ.
Εκεί έξω οι βόμβες πέφτουν βροχή, πόλεις μετατρέπονται σε νεκροταφεία και εμείς τι; Ενδιαφερόμαστε απλά να «δείξουμε» ότι μας νοιάζει, ενώ στην ουσία δεν δίνουμε δεκάρα. Πολύ καιρό τώρα, άνθρωποι φεύγουν βίαια από τα σπίτια τους, εγκαταλείπουν τις ζωές τους, θαλασσοπνίγονται, άλλοι σκοτώθηκαν στη Γαλλία. Και πονάω. Για όλους τους.
Γιατί σε κανέναν δεν αξίζει τέτοιου είδους θάνατος. Και εσύ; Βλέπεις τα νεκρά παιδιά που ξεβράζονται σε παραλίες και δεν κλαις; Δεν σε σοκάρει τίποτα πλέον; Δεν νιώθεις θλίψη όταν ακούς να μιλάνε οι συγγενείς και φίλοι των αδικοχαμένων του Μπατακλάν; Πως καταφέραμε να κάνουμε έτσι τον κόσμο μας; Σκέτη κόλαση. Πως γίναμε έτσι θεριά ανήμερα; Δεν μας πτοεί τίποτα, αρκεί να καταφέρουμε το δικό μας, που συνήθως είναι κακό. Σταματήσαμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Όσο και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω πως γίναμε έτσι. Από την άλλη, βλέπω κινήσεις ανθρώπων, όπως αυτή του Προέδρου του Γηροκομείου, που πήγε στην Ειδομένη και πρόσφερε στους πρόσφυγες 4.000 μερίδες φαγητό και λέω δεν μπορεί ρε γαμώτο, θα υπάρχει ελπίδα. Γιατί όντως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τους νοιάζει. Που το βλέμμα τους γυρνά και λίγο στο διπλανό. Που μαζεύουν ρούχα, φαγητό, φάρμακα και παιχνίδια και τα στέλνουν σε όσους τα χρειάζονται.
Που δείχνουν την αγάπη τους και θέλουν να τους προστατέψουν. Ανοίγουν την αγκαλιά τους, έτοιμοι να κλείσουν όσους μπορούν εκεί μέσα. Και οι υπόλοιποι; Τι κάνουμε οι υπόλοιποι; Βλέπουμε γύρω τον κόσμο να βουλιάζει στο σκοτάδι και εμείς μαλώνουμε μεταξύ μας. Πεθαίνουν άνθρωποι, αγαπημένε μου. Τους βλέπεις; Νοιάζεσαι; Σαν και εσένα είναι και αυτοί. Που κάποτε είχαν δουλειά, σπίτι, οικογένεια και φίλους. Είχαν όνειρα και σχεδίαζαν μια καλύτερη ζωή, για τους ίδιους, τα παιδιά τους. Συνάνθρωποι μας που κάποιοι, βίαια τους αφαίρεσαν το δικαίωμα να ζήσουν. Εμείς τι θα κάνουμε; Θα παραμείνουμε στον κόσμο μας; Θα νοιαζόμαστε μόνο για τα ανούσια και θα μαλώνουμε γι αυτά; Θα καθόμαστε πίσω από έναν υπολογιστή και θα κρίνουμε, θα σχολιάζουμε, θα αναθεματίζουμε; Θα καθόμαστε μέσα από την άνεση του σπιτιού μας και τη ζεστασιά και θα περιμένουμε τον κόσμο ν’ αλλάξει από μόνος του; Δεν αλλάζει έτσι, το ξέρεις και το ξέρω. Το θέμα είναι αν θα κάνουμε κάτι να βάλουμε εμείς το δικό μας λιθαράκι έτσι ώστε να αλλάξει.
