Περπατώντας για το κέντρο, εκεί λίγο μετά τα Παλιά, ακούω τραγούδια και κάποιον να δίνει τον ρυθμό. Αρκετοί συμπολίτες μας, μαθαίνουν παραδοσιακούς χορούς, πράγμα που με χαροποιεί ιδιαίτερα, αφού κυρίως νέοι, επιλέγουν να απευθυνθούν σε κάποιο πολιτιστικό σύλλογο έτσι ώστε να έρθουν κοντά με τις ρίζες τους.
Οι σύλλογοι της περιοχής μας, κάνουν υπέροχη δουλειά, τα βλέπουμε, τα διαβάζουμε, για τις δράσεις τους και την προσπάθεια που κάνουν, έστω και κάτω από αντίξοες οικονομικές συνθήκες, να μεταφέρουν την ιστορία και τον πολιτισμό. Προσωπικά, πολλές φορές έχω θελήσει να γραφτώ σε κάποιο σύλλογο, μιας και οι χοροί είναι κάτι που μου αρέσει, αλλά μέχρι τώρα δεν κατέστη δυνατόν, λόγω κυρίως του ωραρίου της δουλειάς. Κάποια στιγμή, το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, θα το κάνω. Θαυμάζω τα κορίτσια που βλέπω να φορούν παραδοσιακές στολές, να πηγαίνουν ταξίδια με τους συλλόγους τους, να δείχνουν την ομορφιά της Ελλάδας στο εξωτερικό και να χορεύουν την παράδοση της χώρας μας. Χαίρομαι, που υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την παράδοση, τους χορούς μας, γονείς να προτρέπουν τα παιδιά τους να μάθουν να χορεύουν, που διοργανώνουν στα σχολεία μαθήματα χορών και πολιτιστικές εκδηλώσεις , που δίνουν στους μικρούς την ευκαιρία να γνωριστούν με όλα αυτά τα ωραία που φέρνει μαζί της η ιστορία.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, με γονείς να αρνούνται να γράψουν τα παιδιά τους για να μάθουν παραδοσιακούς χορούς , σαν να είναι κάτι ξεπερασμένο. Προς μεγάλη ικανοποίηση βέβαια, τα παιδιά σήμερα λατρεύουν να χορεύουν και σε σχετική συζήτηση που είχα με γονιούς που στο σχολείο έχουν δημιουργηθεί τμήματα παραδοσιακών χορών το Σαββατοκύριακο, ακούω ότι τους αρέσει και το διασκεδάζουν δεόντως. Το πιο σημαντικό απ’ όλα πάντως, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι να μην παρατήσουμε την παράδοση μας, να συνεχίζουμε να μαθαίνουμε και να διδασκόμαστε τα ήθη και τα έθιμα. Και πώς να τα διδαχτείς καλύτερα, παρά από έναν χορό, λίγα βήματα, μια στολή, ακούγοντας άλλοτε τραγούδια χαράς και άλλοτε λύπης. Τραγούδια που μιλούν για την αγάπη και τον έρωτα, τον πόνο, τον θάνατο, την ξενιτιά και άλλα τόσα. Με στίχους που μιλούν μέσα σου, βγαλμένα όλα από την ζωή.
Είναι κρίμα λοιπόν να μην διατηρήσουμε την πλούσια παράδοση, που θέλω να πιστεύω ότι καμία άλλη χώρα δεν έχει.
Μια μικρή χώρα με τόσες διαφορές στην παράδοση από περιοχή σε περιοχή. Αλλά και μέσα στην ίδια περιοχή. Άλλοι ήχοι βόρεια άλλοι νότια. Διαφορετικά πατήματα στη βόρεια Θράκη διαφορετικά στην ανατολική. Άλλη φορεσιά στο ένα χωριό της Δράμας και άλλη στο άλλο. Τι να πει κανείς και για τις Μικρασιάτικες. Με έπεισα τελικά. Με την πρώτη ευκαιρία θα πάω να γραφτώ και εγώ. Φαντάζομαι ότι είναι υπέροχο το ταξίδι της γνωριμίας με την παράδοση.
