Περίεργα πλάσματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Και ειδικά σε ότι αφορά θέματα χρόνου, δεν το συζητώ. Έχουμε μια σχέση μίσους- αγάπης. Φορές παρακαλάμε να μπορούσαμε να πάμε λίγο το χρόνο μπροστά, άλλες σκεφτόμαστε τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσαμε για λίγο να τον γυρίσουμε προς τα πίσω. Ειδικά για εμάς τις γυναίκες, το θέμα «χρόνου» είναι ιδιαιτέρως πολύπλοκο. Ναι, καλά κατάλαβες, στο θέμα της ηλικίας αναφέρομαι. Σκεφτόμουν πριν από λίγες ημέρες, πως όταν ήμασταν κοριτσάκια, ο μεγάλος μας καημός ήταν πότε θα μεγαλώσουμε.
Εκεί, γύρω μετά το Λύκειο, έχοντας περάσει το μεγάλο «σκόπελο» της εφηβείας, κάτι μας πιάνει και θέλουμε να μοιάζουμε σε μεγάλες γυναίκες. Όμορφες και μοιραίες, σαν εκείνες που εμφανίζονται σε τηλεοπτικές διαφημίσεις. Βάφεις τα μαλλιά, ντύνεσαι πιο προκλητικά, βάφεσαι, χτενίζεις κάθε μέρα διαφορετικά τα μαλλιά σου. Βέβαια, μαζί με την εξωτερική αλλαγή, κοιτάς και πως θα συμπεριφερθείς. Έτσι αλλάζεις λίγο το ύφος σου, με μοναδικό σκοπό να δείχνεις γυναίκα. Τσατίζεσαι όταν οι δικοί σου λένε πως είσαι κοριτσάκι ακόμη για να ντύνεσαι και να συμπεριφέρεσαι σαν μικρομέγαλο. Και εκεί γύρω στα τριάντα, αλλάζει το παραμύθι. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως το να φτάσεις τα τριάντα δεν ήταν και τόσο μακρινό τελικά και το να σε αντιμετωπίζει πλέον κάποιος σαν γυναίκα δεν αποτελεί ζητούμενο, αλλά γεγονός. Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις και αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι αυτό το οποίο τόσο ήθελες, το να μεγαλώσεις δηλαδή, δεν σου προσφέρει τίποτα, παρά μόνο μια -δυο μικρές ρυτιδούλες και κάποιες άσπρες τρίχες στα μαλλιά.
Και τότε είναι που αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Σταματάς να βάφεσαι τόσο πολύ, επιλέγεις να φοράς πιο απλά ρούχα, δεν σε ενδιαφέρει αν τα μαλλιά σου είναι πάντα στην «τρίχα». Λες αυτό που σκέφτεσαι, κάνεις πάντα αυτό που αισθάνεσαι, γελάς, ζεις λίγο πιο ξέγνοιαστα και γίνεσαι έξαλλη όταν κάποιος στο δρόμο τύχει να σε αποκαλέσει «κυρία», προφανώς από σεβασμό προς την ηλικία σου. Ψάχνεις τρόπους για να μικροδείχνεις και χαίρεσαι όταν σε ρωτάνε πόσο χρονών είσαι και τους απαντάς μικρότερη ηλικία από ότι σε υπολόγιζαν. Έχει περάσει λίγος καιρός από τότε που βρέθηκα σε μια ουρά σούπερ μάρκετ και κάποιος παππούς από πίσω μου είπε «κοριτσάκι μου κάνε λίγο πιο εκεί να βάλω και εγώ τα πράγματα μου». Το να με αποκαλέσει κοριτσάκι, για εκείνον μπορεί να ήταν υποτιμητικό, σ’ εμένα όμως προσέφερε μεγάλη ικανοποίηση. Γιατί πως να το κάνουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, μπορεί όταν ήμασταν μικρές να θέλουμε να μοιάσουμε σε όλα αυτά τα πρότυπα της τηλεόρασης, όταν όμως τα χρόνια περάσουν, να ξέρεις ότι προτιμάμε να μοιάζουμε σαν μικρά κοριτσάκια…
