Πολύ φόβος γύρω μας, αγαπημένε μου αναγνώστη. Όλοι, λίγο –πολύ, κάτι φοβόμαστε. Άλλος φοβάται να μείνω με το φως κλειστό, άλλος να μείνει για πάνω από πέντε λεπτά σε κλειστό χώρο, άλλος φοβάται το υψόμετρο, άλλος τα παντός είδους ζωύφια, άλλος την απώλεια. Μη μου πεις, κάπου σε έχω πετύχει, έτσι δεν είναι; Υπάρχει κάτι που κάνει το φυλλοκάρδι σου να τρέμει. Στο σημείο όπως που έχει φτάσει η κοινωνία μας σήμερα, αυτό που πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο ξέρεις τι είναι; Μάλλον εμάς τους ίδιους. Πραγματικά, ειδικά τον ένα τελευταίο χρόνο, η κακία των ανθρώπων με έχει να σαστίσω. Που κρυβόταν όλο αυτό το μίσος για τον συνάνθρωπο; Πως κατάφερε τόσο σκοτάδι να κρυφτεί;
Και πραγματικά δεν μπορώ να πάψω να αναρωτιέμαι, τι ακριβώς είναι αυτό που μπορεί να ωθήσει κάποιον άνθρωπο στο να κουβαλάει τόση μαυρίλα μέσα στην ψυχή του; Προσπαθώ να τους καταλάβω, αλήθεια, αλλά πάντα πέφτω πάνω σε τοίχος. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους να φοράνε μια μάσκα και να παριστάνουν κάτι που απέχει μίλια μακριά από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Τι φοβούνται και δεν αποκαλύπτονται; Ντρέπονται για τον εαυτό τους; Πιστεύουν ότι πλασάροντας μια εικόνα προς τα έξω, που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που πραγματικά ισχύει, θα μπορέσουν να γίνουν καλύτερα αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο; Τους αρέσει να γίνονται αρεστοί σε τέτοιο βαθμό που να προσποιούνται; Να γιατί φοβάμαι τους ανθρώπους πλέον. Γιατί έχουν καταντήσει τόσο ανασφαλείς που στην προσπάθεια τους να θάψουν κάθε τι αρνητικό, καταστρώνουν σχέδια τα οποία δεν ξέρω και δεν μπορώ να καταλάβω και που αποσκοπούν. Έχοντας χάσει κάθε ίχνος αλληλεγγύης και ευαισθησίας, προσπαθούν να πουλήσουν προς τα έξω ένα «εγώ», δημιουργώντας, ακόμη και φιλίες, σε επιφανειακό επίπεδο. Αρκεί να ξεφύγουν από την αλήθεια τους. Αρκεί να γλιτώσουν από συναισθήματα.
Αρκεί να μπορούν να ελέγχουν εκείνοι το παιχνίδι. Γέμισε ο κόσμος, αγαπημένε μου αναγνώστη, από ανθρώπους συναισθηματικά ανάπηρους. Τρομάζω στην ιδέα ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μπορεί να χαίρεται με τον πόνο του συνανθρώπου του. Θυμώνω που χάθηκε ακόμη και η καλή κουβέντα που λέγαμε κάποτε μεταξύ μας. Που πήγε η καλοσύνη; Γιατί τόσες αρνητικές σκέψεις; Έχει γεμίσει ο τόπος από κριτές. Πάντα κάποιος θα σχολιάσει, θα πει τη χαζομάρα του, θα κακολογήσει, πάντα πίσω από την πλάτη του άλλου. Μόλις τον δει κατά πρόσωπο όμως, θα του χαμογελάσει, θα το παίξει φίλος, θα δώσει τη θεατρική του παράσταση. Άραγε όλοι αυτοί κοιμούνται ήσυχοι το βράδυ μετά από τόσο θέατρο; Δεν έχει κανένα νόημα όλο αυτό, αν θες την άποψη μου. Το θέμα είναι να δείχνεις προς τα έξω ποιος αληθινά είσαι. Το να κρύβεσαι, δεν λέει τίποτα. Η ευθύνη που έχεις στον κόσμο είναι να βάλεις το προσωπικό σου λιθαράκι ώστε να γίνει λίγο καλύτερος. Γι αυτό πέτα τη μάσκα, αντιμετώπισε τα πάντα γύρω σου με ειλικρίνεια, άνοιξε την καρδιά σου και στην τελική μη φοβάσαι αυτό που είσαι, αντίθετα, εκείνο που θα πρέπει να σε φοβίζει, είναι αυτό που δεν θες να είσαι.
