Σε έχω παρατηρήσει, μη νομίζεις. Αλλιώς απολαμβάνεις το φαγητό «έξω» και αλλιώς όταν τρως από τα χεράκια της μητέρας σου. Και δεν σε αδικώ. Και γιατί η μητέρα σου είναι πολύ καλή μαγείρισσα, αλλά και για το κάθε παιδί, η μάνα του και μόνο είναι αυτή που ακόμη και τις τηγανιτές πατάτες, τις κάνει διαφορετικές.
Άσχετα, αν εμείς, όταν μας ρωτήσουν αν μας αρέσει, αντιδραστικά θα βρούμε κάτι αρνητικό να τους πούμε, εκείνες θα βρουν τον τρόπο να γυρίσουν το «κατά», «υπέρ» τους. «Α, δεν ξέρεις να τρως» θα σου πει. «Να πας στην ταβέρνα άλλη φορά να φας που τα κάνουν καλύτερα» και άλλα τέτοια.
Κι αν πάλι παραδεχτούμε πως το φαγητό είναι νόστιμο, φουσκώνουν από περηφάνια κι αρχίζουν τα: «Και δεν το πέτυχα σήμερα, φαντάσου!». Έτσι για να φανταζόμαστε πόσο υπέροχο θα ήταν αν το είχανε πετύχει, αφού μας αρέσει έτσι που είναι τώρα. Φυσικά αυτό που ευθύνεται για τη δήθεν αποτυχία, είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτο.
«Είχα μόνο κόκκινο πιπέρι κι όχι μαύρο, τα αγγούρια ήταν θερμοκηπίου κι όχι άγρια, ελευθέρας βοσκής, το αλάτι έπεσε πολύ γιατί είχε χαλάσει το πώμα του, η σάλτσα έγινε λίγο αραιή γιατί οι ντομάτες αυτόν τον καιρό είναι άγουρες…». Ποτέ φυσικά δε θα παραδεχτούν πως κάτι δεν κάνανε καλά εκείνες. Με λίγα λόγια, μας παροτρύνουν να πάμε να πνιγούμε όταν το φαγητό είναι αποτυχημένο και επιμένουν πως δεν πέτυχε όταν είναι καταπληκτικό;
Έχουν βέβαια κι άλλες απαντήσεις ασφαλείας. Πιθανόν να μην το γυρίσουν στην επίθεση αμέσως και να αντιδράσουν κάπως έτσι: «Πόσο καιρό έχουμε να φάμε φακές παιδί μου;». «Προχθές δεν φάγαμε ρε μάνα;» επιμένουμε εμείς, γιατί πράγματι προχθές φάγαμε φακές (αφού προχθές φάγαμε, τι να πούμε; Συγνώμη δε θυμάμαι; Έλα μου, που κάτι τέτοιες εμπειρίες μένουν αξέχαστες) και δεν θα το δεχτούνε ακόμα κι αν έχουμε βιντεοσκοπήσει το προχθεσινό γεύμα και το προβάλλουμε σε οθόνη LCD45 ιντσών. «Προϊόν μοντάζ», θα αντιτάξουν κι ας μην καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοούν.
Άλλο θέμα τώρα. Τα σακουλάκια. Σακουλάκια, παρασάκουλα, σακούλες και σακουλοειδή κάθε λογής, με τα οποία σφιχτοδένουν ό,τι βρουν. Και άντε να τα ανοίξεις με τον τριπλό ναυτικό κόμπο που τους έχουν κάνει; Για να μην σκονίζεται το περιεχόμενό τους, να μην μπαγιατεύουν τα τρόφιμα και να μην χάνουν τις θρεπτικές τους αξίες.
Θρεπτικές αξίες και υγιεινή διατροφή! Καημός κι αυτός όμως! Η τελευταία μπουκιά είναι η δύναμή μας, η πορτοκαλάδα πρέπει να καταναλωθεί τέσσερα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά το στύψιμο, κανένα φαγητό δε χρειάζεται αλάτι γιατί όλα έχουν το δικό τους και το λεμόνι υποκαθιστά το ξύδι ακόμα κι όταν το μενού έχει χταπόδι ξιδάτο.
Τώρα, γιατί όταν φεύγουμε από το σπίτι θυμόμαστε με πολύ πόνο και ακόμα περισσότερο νόστο, το φαγητό της μάνας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Έχουμε και εμείς τα ψυχολογικά μας. Τι να κάνουμε;
Είπαμε, πάντα καταφέρνουν να μας φέρνουν εκεί που θέλουν, κυρίως όταν έχουν άδικο; Και το καταφέρνουν, γιατί το άδικο της μάνας… είναι από τη φύση του δίκαιο.
Γιατί ‘ναι μάνα!
