Τυχαία, έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό, πολύχρωμο βιβλιαράκι, που είχα κάπου εκεί στο Λύκειο, δώρο από την θεία μου στην Αμερική και το οποίο, αγαπημένε μου αναγνώστη, έδινα από φίλη μου σε φίλους μου για μου γράψουν μια σκέψη, μια ευχή τους, κάτι για μένα, ως ανάμνηση των σχολικών μας χρόνων. Είχα χρόνια να το δω και το περιεργάστηκα με μεγάλη ανυπομονησία, θέλοντας και πάλι να θυμηθώ όλους εκείνους τους συμμαθητές μου, τις φίλες μου, τους γνωστούς που περάσαμε μαζί τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, εκείνους με τους οποίους περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας μαζί τους, εκείνους με τους οποίους μοιραστήκαμε, κάποια στιγμή, τα όνειρα και τις επιθυμίες μας για το μέλλον μας. Πιο πολύ, αγαπημένε μου όμως, ήθελα να «ξανασυναντήσω» τις φίλες μου. Και να ψάξω να δω, ανάμεσα στα γραπτά τους, εκείνον τον δυναμισμό από τον οποίο διακατεχόμασταν τότε. Που δεν σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας.
Που νομίζαμε πως μόνο ότι πιστεύαμε εμείς ήταν το σωστό. Που ήμασταν τόσο σίγουρες για τον εαυτό μας. Ήμασταν μόνο μαθήτριες Λυκείου, κι όμως μέσα μας ξέραμε τον τρόπο με τον οποίο μπορούσαμε να κατακτήσουμε το όνειρο μας. Ή έτσι πιστεύαμε τουλάχιστον, εκ των πραγμάτων μιλώντας. Βάζαμε τα όρια, ξέραμε τι θέλαμε και τι όχι, χρησιμοποιούσαμε την εξυπνάδα μας όποτε έπρεπε, ήμασταν κοινωνικές. Και διαβάζοντας τα όσα μου έγραφαν τότε, καταλαβαίνω το πιο σημαντικό ίσως απ’ όλα. Πως τότε, η μόνη μας έννοια ήταν η φίλη μας να πάει μπροστά, να προκόψει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα, να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να «μαζέψει» όσες εμπειρίες μπορέσει. Στηρίζαμε η μία την άλλη και ίσως γι αυτό μετά από πολλά – πολλά χρόνια από τότε που τελείωσε το σχολείο για μας, εξακολουθούμε να έχουμε επαφή, να βγαίνουμε, να κρατάμε ζωντανή την φιλία μας και να συνεχίζουμε να βρισκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη. Ίσως γιατί ξέραμε από τότε, πως είναι να τρως τα μούτρα σου, να απογοητεύεσαι.
Κοιτάζω στο σήμερα λοιπόν, κι εκείνα τα κορίτσια, μπορεί να έχουν παντρευτεί, να έχουν γίνει μανάδες, να μην έκαναν την πορεία που πιστεύαμε τότε ότι θα έκαναν, μπορεί να είναι άνεργες, η κάθε μια όμως έχει βρει το δικό της μονοπάτι. Γυναίκες πλέον, αλλά κάθε φορά που βρισκόμαστε πάλι, εγώ εξακολουθώ να βλέπω στα μάτια όλων μας, εκείνα τα κορίτσια του σχολείου. Με το δυναμισμό, την σπιρτάδα στα μάτια, τον ενθουσιασμό και μια απίστευτη χαρά και ανεμελιά που ανέκαθεν την είχαμε. Γιατί, όσο και αν λέμε ότι τα χρόνια περνούν, αυτό το κορίτσι που όλες μας κρύβουμε μέσα μας, είναι εδώ για να μας θυμίζει ότι στο χέρι μας είναι να ονειρευόμαστε και να πετυχαίνουμε. Συμφωνείς;
