Δεν ξέρω εσένα, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά εμένα μου αρέσει να διαβάζω φιλοσοφίες και παλιά γνωμικά, αφού μέσα από εκεί συνειδητοποιώ πόση πολύ σοφία έκρυβαν μέσα τους όλοι εκείνοι οι άνθρωποι. Και έρχομαι σε εμάς. Εμάς, που δεν ξέρω αν διαθέτουμε σοφία, αλλά μια τρέλα μέσα στην καθημερινότητα, που ενώ ζούμε, στην ουσία δεν ζούμε τίποτα, πρέπει να την βιώνουμε. Θα μου πεις, πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, όταν η μέρα ξεκινά από πρωί και σε βρίσκει να τρέχεις να καλύψεις υποχρεώσεις, να πας στη δουλειά σου, να ψωνίσεις, να ασχοληθείς με την οικογένεια σου, να ασχοληθείς με το σπίτι σου, να τρέξεις για τυχόν έξτρα δραστηριότητες και να φτάνει βράδυ, να πέφτεις κατάκοπος στο κρεβάτι και να αναρωτιέσαι γιατί δεν έμεινε τουλάχιστον ελάχιστος χρόνος για να δεις εκείνη την ταινία στην τηλεόραση που τόσο ήθελες. Σιγά τι ζήτησες. Να δεις μια ταινία. Αλλά χρόνος πουθενά.
Ως πότε το βλέπεις να βαδίζουμε στους ίδιους ρυθμούς; Ως πότε θα καταπίνουμε το μαρτύριο αυτό που έχουμε καταντήσει να είναι η ζωή μας, την στιγμή που απλώς κινούμαστε σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ; Τα ίδια και τα ίδια σου γράφω καμιά φορά, αλλά ξέρεις είναι και η δική μου ανάγκη να σου μιλήσω γι αυτά που με προβληματίζουν και με κάνουν να δυσανασχετώ πολλές φορές. Όπως το γεγονός ότι καμιά φορά συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα αφήνουμε το χρόνο να κυλά, χωρίς να τον εκμεταλλευόμαστε. Αφήνουμε τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια να περνούν και εμείς τα κοιτάμε να στρίβουν στη γωνία, λες και δεν είναι τα δικά μας χρόνια, σαν απλοί θεατές. Πότε περιμένουμε ότι θα ζήσουμε; Πότε περιμένουμε να δώσουμε νόημα στην κάθε μας ημέρα; Πόσο θα αφήσουμε να επηρεαζόμαστε από στιγμές άσχημες, που νιώθουμε ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, που μας πιάνουν οι μαύρες μας και θέλουμε να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο μόνοι και να κλάψουμε τη μοίρα μας;
Για πόσο ακόμη θα αφήσουμε όλα όσα μικρά και ανούσια καμιά φορά να μας επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που να χάνουμε τα ουσιώδη; Γιατί να αφήνουμε ανθρώπους και καταστάσεις να μας «καταπίνουν» με την κακή τους ενέργεια; Πόσο ακόμη θ’ αντέξουμε να κουβαλάμε μέσα μας αυτό το «αχ» που δεν τολμάμε ούτε αυτό να το φωνάξουμε για να ξελαφρώσουμε; Κακά τα ψέματα, αγαπημένε μου, βαλτώσαμε. Μείναμε στάσιμοι σε μια ζωή που δεν την έχουμε επιλέξει. Σταματήσαμε να πορευόμαστε και αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Σαν να έχει νεκρώσει το μέσα μας, σαν να μην έχει τίποτα άλλο αξία σε αυτή τη ζωή από το να ξυπνήσουμε, να δουλεύουμε, να τρώμε, να κοιμόμαστε και πάλι από την αρχή. Ο καθένας πρέπει να ψάξει μόνος του να βρει το δρόμο για το φως. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να αξίζει η προσπάθεια, αφού μόνο τότε θα αρχίσουμε να ζούμε ουσιαστικά. Είναι τόσο κρίμα να μη χαιρόμαστε αυτό που απλόχερα μας προσφέρθηκε ως δώρο. Η ίδια η ζωή.
