Κάποιος μου είπε ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε καθόλου ευτυχισμένοι. Σιγά το νέο, του είπα. Ειδικά με την οικονομική κρίση που μας «δέρνει», ελάχιστα πράγματα μπορούν πλέον να μας κάνουν να χαμογελάσουμε. Όχι, μου λέει, καμία οικονομική κρίση δεν μας φταίει. Δυστυχισμένοι, λέει, είμαστε, γιατί δεν λέμε αυτά που θέλουμε και σκεφτόμαστε στην πραγματικότητα. Μετά από δυο μέρες που έχουν περάσει και το έχω αναλύσει αρκετά στο μυαλό μου, δεν μπορώ να πω ότι έχει και άδικο. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως πολλές φορές καταπιέζουμε τον εαυτό μας, για να μην πει πράγματα που του έρχονται εντελώς αυθόρμητα να ξεστομίσει. Άλλες πάλι φορές, έχουμε δεχθεί πράγματα, προκειμένου να μην πικράνουμε κάποιον που αγαπάμε. Αναρωτήσου λίγο πόσα «ναι» έχεις πει επειδή έπρεπε ή πάλι πόσα «όχι» έμειναν μέσα σου ενώ ούρλιαζαν σε ερωτήσεις του τύπου «είσαι καλά» ή «θέλεις να κάνουμε κάτι»;
Από φόβο μη τυχόν παρεξηγηθεί κάποιος μαζί μας, μην τον στεναχωρήσουμε, μην τον απογοητεύσουμε, μη τυχόν και πάψει να μας αγαπά, δεχόμαστε πράγματα και καταστάσεις, που είναι αντίθετα από το χαρακτήρα μας. Δέχεσαι να συνομιλείς με ανθρώπους που αντιπαθείς ή δεν σου λένε κάτι σαν προσωπικότητες, αποδέχεσαι προσκλήσεις για να παραβρεθείς σε μέρη και εκδηλώσεις που δεν θέλεις, απλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό, αποδέχεσαι πράγματα, για να σου δώσω να καταλάβεις αγαπημένε μου, μόνο και μόνο για να μην «χαλάσεις» την καρδιά κάποιου, ενώ στην ουσία εσύ μέσα σου μαραζώνεις.
Αποδέχεσαι, κι άλλο, κι άλλο, ώσπου γεμίζει το μέσα σου κάτι σαν βόμβα έτοιμη στο παραμικρό να εκραγεί. Νιώθεις να πνίγεσαι. Ξεσπάς σε κλάματα. Απελπίζεσαι. Θυμώνεις. Όχι με τους άλλους. Αλλά πιο πολύ με εσένα, που ανέχεσαι, που δεν έχουν καταλάβει ούτε για μια στιγμή ότι καταπιέζεσαι, ότι δεν είσαι χαρούμενος, ότι ασφυκτιάς.
Γιατί στην τελική ο μόνος χαμένος της υπόθεσης είσαι εσύ. Εσύ που έχεις αφήσει τα όνειρα σου, τα θέλω σου εγκλωβισμένα και κοιτάς πώς να ικανοποιήσεις όλους τους άλλους γύρω σου. Ε, συγνώμη. Φταις. Φταίμε. Έχουμε και εμείς ανάγκες και θέλουμε να τις δούμε να πραγματοποιούνται. Να χαρούμε ρε φίλε, γιατί κάναμε αυτό που θέλαμε μια δεδομένη στιγμή. Δεν χρειαζόμαστε άλλες στεναχώριες και καταπίεση. Ούτε άλλες πληγές. Ξεκάθαρες κουβέντες χρειαζόμαστε. Και που και που να λέμε και κανένα «όχι». Ειλικρίνεια αγαπημένε μου, καμία προσποίηση, έκφραση των αληθινών συναισθημάτων μας και των θέλω μας κάθε φορά. Καλό δε λέω να φροντίζουμε και τους γύρω μας έτσι ώστε να είναι ευτυχισμένοι, αλλά όλα αυτό αν δεν ξεκινά μέσα από τη δική μας ευτυχία, δεν έχει καμία αξία. Ας κάνεις και εσύ και όλοι μας μια νέα αρχή και ας προγραμματίσουμε να είμαστε και λίγο αρνητικοί στην τελική. Αρνητικοί σε κάθε τι που μας στεναχωρεί, μας «βουλιάζει» ψυχολογικά, δεν μας προσφέρει χαρά, μας καταπιέζει, δεν μας προσφέρει τίποτα. Ας έχουμε στο μυαλό μας πως μπορεί κάποιος με ένα δικό μας «όχι» να μας εκτιμήσει λίγο παραπάνω. Κι αν αυτός ο κάποιος τυγχάνει να είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός; Ε, τότε ακόμη καλύτερα…
