Διαβάζω στην εφημερίδα μια κηδεία, το όνομα και από κάτω αντί για ηλικία ένα «πλήρης ημερών». Αναρωτήθηκα πόσο στα αλήθεια χρονών να ήταν. Σίγουρα πάνω από 80. Και ξανά αναρωτήθηκα. Άραγε, μέχρι το τέλος του, όλα αυτά τα χρόνια ήταν όντως πλήρης ή μήπως χρόνια τώρα είχε μπει μέσα στο μυαλό του ανθρώπου αυτού το δηλητήριο του θανάτου, που μη βρίσκοντας κάτι όμορφο στη ζωή του επιζητούσε να κλείσει τα μάτια του να ηρεμήσει; Μακάβριο το θέμα σήμερα, θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά μέσα στη ζωή δεν είναι όλα; Είναι.
Γι αυτό και προβληματίστηκα κι εγώ. Και κοιτώντας την φωτογραφία του ηλικιωμένου που μας «άφησε», σκεφτόμουν αν αυτός ο άνθρωπος με το φευγιό του αφήνει πίσω του μια ζωή ολοκληρωμένη, μια ζωή γεμάτη από εμπειρίες, γεμάτη από γέλια, κλάματα, έρωτα, αγάπη, απογοητεύσεις, ευχαριστήσεις ή απλά ήταν ένα μοναχικό και στερημένο άτομο που μπορεί αλλιώς να ονειρεύτηκε τη ζωή του, αλλά αλλιώς να του ήρθαν τα πράγματα. Λες να ήταν από εκείνους που δεν είχαν το θάρρος να τολμήσουν και να ζήσουν έτσι όπως ήθελαν; Ή από εκείνους που φοβήθηκαν να μην πληγωθούν κι έτσι άφησαν «κλεισμένα» τα αισθήματα τους; Άραγε, να τους είπε ποτέ κανείς ότι η ζωή δεν έχει νόημα αν δεν ρισκάρεις, αν δεν πέσεις και αν δεν σηκωθείς έστω και με ματωμένα γόνατα, πως αν δεν κλάψεις και χτυπηθείς για έναν έρωτα δεν καταλαβαίνεις και τίποτα; Άραγε να ένιωσε τι πάει να πει να ερωτεύεσαι, να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να μοιράζεσαι, να προσφέρεις;
Άραγε να ένιωσε πως είναι να βρίσκεσαι στο σκοτάδι και κάποιος να σου ανοίγει ένα παράθυρο; Άραγε οι μέρες του να ήταν «γεμάτες» ή απλά τις άφηνε να περνούνε χωρίς να τις ζει; Δεν μπορώ να ξέρω, μακάρι όμως να υπήρχε ένας τρόπος να μάθω αν ο παππούς της φωτογραφίας έφυγε πλήρης από ευτυχία. Γιατί, αγαπημένε μου, το να φύγεις πλήρης ημερών δεν λέει τίποτα. Το θέμα είναι, όταν θα έρθει η ώρα, να φεύγεις πλήρης από γεμάτες στιγμές, χαρούμενες ημέρες, αγαπησιάρικες ώρες, ερωτεύσιμα δευτερόλεπτα, χρόνια μοναδικά από στιγμές που δεν θα τις έχεις αφήσει στην τύχη τους, αλλά θα τις έχεις «αρπάξει» από τα μαλλιά και θα τις έχεις ευχαριστηθεί. Μεγάλη υπόθεση να έχεις κατανοήσει από νωρίς ότι σημασία έχει να βρίσκεις την ευτυχία στα «μικρά», τα καθημερινά, αυτά που άλλοι μπορεί να τα βλέπουν ανούσια. Μεγάλη υπόθεση να έχεις ζήσει πλημμυρισμένος από στιγμές, από έρωτες, από αγάπες και φιλίες για τις οποίες να έδωσες μάχες. Μακάρι οι άνθρωποι που φεύγουν, αλλά και όσοι μένουν πίσω, να νιώθουν πως εκείνος που έφυγε, δεν ήρθε τυχαία εδώ κάτω, αλλά κατάφερε να ζήσει τη ζωή που ήθελε, εκπληρώνοντας κάθε εκατοστό των επιθυμιών του.
