Θα σου τηλεφωνήσω, θα τα πούμε, θα κανονίσουμε, θα βρεθούμε. Δίνουμε υποσχέσεις, που πολλές φορές εν γνώσει μας ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να τηρήσουμε. Το αναβάλουμε, αδιαφορούμε, κάτι άλλο μας τυχαίνει και ξεχνιόμαστε. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ζητήματα δουλειάς. Εκεί είμαστε τύπος και υπογραμμός. Στα απλά, τα πιο προσωπικά, τα καθημερινά, εκεί χωλαίνουμε. Τι; Διαφωνείς αγαπημένε μου αναγνώστη; Σου φέρνω αμέσως ένα παράδειγμα. Πόσες φορές υποσχέθηκες σε κάποιο φίλο σου ότι θα τον επισκεφτείς; Πόσες φορές δεν βρεθήκατε τυχαία στο δρόμο και μετά τα κλασικά τι κάνεις, τι κάνω, γενικά και αόριστα, κλείσατε τη συζήτηση με ένα «άντε και να κανονίσουμε να βρεθούμε»;
Πόσες φορές δεν προτίμησες να κάτσεις στο σπίτι σου, παρά να σηκώσεις το τηλέφωνο και να μιλήσεις με κάποιο συγγενή σου; Ή πάλι, πόσες φορές δεν σήκωνες το κινητό σου, ενώ έβλεπες πως κάποιος πολύ δικός σου άνθρωπος σε καλούσε, αλλά εκείνη τη δεδομένη στιγμή βαριόσουν; Θα μου πεις και ποιος δεν τα έχει κάνει όλα αυτά. Όμως ξέρεις κάτι, αγαπημένε μου, είμαστε τόσο πολυάσχολοι πια που δεν μπορούμε να διαθέσουμε λίγο χρόνο για να πάρουμε ένα τηλέφωνο ή να συναντήσουμε ένα φίλο; Γιατί τόσο αναβλητικότητα; Γιατί τόση απάθεια; Γιατί τόση αδιαφορία; Θα μου πεις πως το ότι δεν τηλεφωνείς δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζεσαι κιόλας. Μπορεί να έχεις δίκιο. Δικαιολογίες υπάρχουν χιλιάδες. Λίγο η δουλειά, λίγο η οικογενειακή κατάσταση, λίγο τα οικονομικά προβλήματα, στριμώχνεσαι και δεν σου αφήνονται πολλά περιθώρια για να σκεφτείς ούτε καν την μάνα σου. Αλλά και εκείνη τι σου ζητάει; Ένα τηλέφωνο.
Να ακούσει τη φωνή σου και να βεβαιωθεί ότι είσαι καλά. Αμ ο φίλος; Να σε ακούσει θέλει κι αυτός, να πείτε τα δικά σας. Παρ΄ όλα αυτά, κατά ένα περίεργο τρόπο, δεν το σηκώνουμε το ρημάδι, και ας συμφωνούμε ότι υπάρχουν κάποιες προτεραιότητες. Και κάπως έτσι συνηθίσαμε και αποξενωθήκαμε. Χάσαμε επαφή. Θεωρούμε ότι όποια στιγμή θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα ή θα τηλεφωνήσουμε σε κάποιον και εκείνος θα βρίσκεται από πάνω και θα περιμένει εμάς. Και κάπως έτσι χανόμαστε. Και η ουσία δεν μένει σε ένα τηλεφώνημα, αλλά στην ίδια την πράξη, του να δείξεις στον άλλο ότι ενδιαφέρεσαι, νοιάζεσαι, επιζητάς να κρατήσεις την φλόγα της όποιας σχέσης σας δυνατή. Ας αφήσουμε επιτέλους εκείνα τα χαζά «τα λέμε» που ποτέ δεν παίρνουν σάρκα και οστά, ας μην πέφτουμε σε αυτή τη παγίδα. Ξέρω, θα μου πεις πως έτσι είναι οι ζωές. Λες «θα τα πούμε» και περνάνε οι εποχές. Έτσι είναι οι ζωές, θα σου πω και εγώ. Τόσο πεζές, μα κάποτε περπατήσαν στο φεγγάρι.
