Πότε ήταν καλοκαίρι και πότε φτάνει η ώρα να αποχαιρετήσουμε ακόμη μια χρονιά, ακόμη να το χωνέψω, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες. Πόσο γρήγορα φεύγουν και τα βράδια μας. Και μαζί έρχονται και φεύγουν και άνθρωποι. «Βομβαρδισμένοι» από τα προσωπικά τους προβλήματα και από μια ανούσια καθημερινότητα που την ονομάζουν «ζωή», απλά χάνονται. Φεύγουν από τη ζωή μας, έτσι απλά, άνθρωποι που πιστεύαμε ότι μαζί τους θα περάσουμε μια ζωή. Και μπαίνει τέλος σε φιλίες χρόνων που είχαν την ελπίδα τουλάχιστον ότι μέχρι τα βαθιά τους γεράματα θα συνεχίζουν να είναι εκείνα τα τρελά παιδιά που γνωρίστηκαν στην εφηβεία. Και αν τους δεις στο δρόμο τυχαία και τους ρωτήσεις τι κάνουν ή που στο καλό εξαφανίστηκαν, θα σου αλλάξουν κουβέντα, χωρίς να ξέρουν τι να σου απαντήσουν.
Γιατί στην ουσία δεν υπάρχει λόγος που χάθηκαν. Ούτε αλλάξατε βαριές κουβέντες, ούτε αδιαφορήσατε, ούτε τίποτα. Απλά έγινε. Γιατί έτσι το έχει η ζωή ρε γαμώτο. Να χανόμαστε οι άνθρωποι μεταξύ μας, όταν έχουμε τόσα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας πλησιάσει. Παρά μόνο σε γιορτές και γενέθλια ίσως να ανταλλάξεις κανένα μήνυμα ή τηλέφωνο, αλλά μέχρι εκεί. Σου φτάνει να ακούσεις, έστω και για λίγο την γνώριμη εκείνη φωνή για να αγαλλιάσει λίγο το μέσα σου. Σαν να έλειπες χρόνια στο εξωτερικό ένα πράγμα και να γυρίζεις στο πατρικό σου, νιώθοντας τέτοια οικειότητα. Έλα όμως που μόλις κατεβάσεις το ακουστικό και πάλι θα αναρωτηθείς. Μα, γιατί τελικά χαθήκαμε; Γιατί συνέβη σε εμένα αυτό που έβλεπα σε άλλους;
Φταίει μόνο η καθημερινότητα που έχει κολλήσει πάνω μας σαν στρείδι και μας ρουφάει όλη μας την ενέργεια; Ή μήπως φταίμε και εμείς που αφήσαμε την καθημερινότητα να μας εγκλωβίσει και κάπου χάσαμε την ανεμελιά μας και επιλέξαμε απλά να πορευόμαστε μόνοι; Ξέρεις όμως κάτι, αγαπημένε μου; Η μοναξιά δεν γεννήθηκε για εμάς. Δεν μπορούμε να είμαστε για πάντα έτσι. Μπορεί να χανόμαστε για λίγο, αλλά πάλι η ζωή, για κάποιο λόγο, μας ξανασμίγει. Μου συνέβη το καλοκαίρι και μετάνιωσα που άφησα τόσα χρόνια χωρίς να επικοινωνώ με τη συγκεκριμένη φίλη. Γι αυτό όμως μας δίνονται πάντα οι δεύτερες ευκαιρίες.
Αρκεί μια πρόσκληση, ένα μήνυμα, μια τυχαία συνάντηση για να ξαναβρεθούμε. Αρκεί λίγο καλή θέληση από εμάς για να μην τους ξαναχάσουμε. Γιατί, μην ξεχνάς, τίποτα δεν μας χαρίζεται, ειδικά σε ότι αφορά τις σχέσεις που θέλουν κόπο και δουλειά για να διατηρηθούν. Θέλει να έχεις ανοιχτά αυτιά και μάτια να αφουγκραστείς τον άλλον, να μοιραστείς μαζί του, να νιώσεις πως είναι εκείνος για σένα και εσύ γι αυτόν. Στα καλά και τα άσχημα. Και τότε στα σίγουρα, δεν θα ξαναχαθείτε ποτέ…
