Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσο εύκολο, καμιά φορά, ξεστομίζουμε ένα «ναι»; Χωρίς να το σκεφτούμε καθόλου, μπαίνουμε στη διαδικασία να υποσχεθούμε πράγματα για να ικανοποιήσουμε κάποιον, ακόμη και αν από την αρχή γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να το υλοποιήσουμε. Και αφήνουμε τον άλλον να περιμένει. Για παράδειγμα. Συναντάς ένα παλιό συμμαθητή σου στο δρόμο, θα τον σφιχταγκαλιάσεις, θα τον φιλήσεις, θα ανταλλάξετε τα νέα σας και θα του δώσεις την υπόσχεση ότι πολύ σύντομα θα του τηλεφωνήσεις για να κανονίσετε κάποια έξοδο. Λίγο αργότερα θα συνεχίσεις το δρόμο σου σαν να μην τον είχες συναντήσει ποτέ. Άλλο παράδειγμα.
Τηλεφωνείς σε μια συγγενή σου για να της ευχηθείς για την γιορτή της, επαναλαμβάνοντας, όπως κάνεις χρόνια τώρα, ότι σύντομα θα πας να την επισκεφτείς, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να το κάνεις. Και πως τους χαρακτηρίζεις τώρα αυτούς; Υποκριτές; Ψεύτες; Αφού γνωρίζουν εξ αρχής ότι αυτό που θα υποσχεθούν δεν πρόκειται να το κάνουν. Δεν θα τηρήσουν το λόγο τους. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μεγάλα λόγια. Τα φοβόμουν. Να συναντάς κάποιον, να κάνετε παρέα για λίγο καιρό και να σου λέει πόσο σ’ αγαπάει, χωρίς ουσιαστικά να ξέρει τίποτα για σένα. Να τους φοβάσαι λίγο αυτούς τους ανθρώπους, αγαπημένε μου. Και αν μπορείς απέφευγε κάθε επαφή μαζί τους. Μην τους ακούσεις, γιατί μπορεί να πέσεις και στην παγίδα να τους πιστέψεις. Δεν υπάρχει λόγος να «καείς» από τα λόγια ανθρώπων που δεν εννοούν λέξη από όσα εκστομίζουν. Μην πιστεύεις στα «ναι» τους. Μην τους δίνει λόγο μέσω της ανοχής σου για να αραδιάσουν τις υποσχέσεις τους. Δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα από ανθρώπους που γι αυτούς η λέξη συναίσθημα δεν έχει καμία έννοια.
Είναι δυνατόν να αφήσεις τον εαυτό σου να πιστέψει και στο τέλος να κλάψει για όλα όσα πίστεψαν και τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ; Γι αυτούς δεν είναι τίποτα να σου πουν αυτό που θέλεις να ακούσεις μια δεδομένη στιγμή. Δεν τους κοστίζει τίποτα. Ίσα – ίσα έχουν και ήσυχο το κεφάλι τους, θεωρώντας πως όλοι έτσι είναι ευτυχισμένοι. Γι αυτό, πριν κι εσύ κι εγώ πέσουμε στην παγίδα να πιστέψουμε ας θυμηθούμε ότι δεν πρόκειται να σηκώσει το τηλέφωνο για να σε πάρει, όπως δεν έκανε μέχρι σήμερα δηλαδή, ακόμη και αν το θελήσεις ή το ζητήσεις. Δεν θα γίνει μέρος της ζωής σου, αφού δεν μπήκε στην διαδικασία ούτε μισή ώρα να σου αφιερώσει. Δεν θα σε αγαπάει, ακόμη και αν στο έχει πει, αφού εσύ θα νιώθεις μέσα σου ότι κάτι τέτοιο ποτέ δεν συνέβη. Ας μην κοροϊδευόμαστε και ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις. Την αλήθεια όλοι μας μπορούμε να την αναγνωρίσουμε. Το θέμα είναι να μπορούμε να βάζουμε και ένα φρένο σε όλους εκείνους που μοιράζουν απλόχερα υποσχέσεις που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να τηρήσουν, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό που θα μπει στη διαδικασία να τους πιστέψει, πιστεύοντας ουσιαστικά σε κάτι απραγματοποίητο.
