Μακάριοι οι ανυποψίαστοι σκεφτόμουν ενώ η πωλήτρια έφερνε το κουτί με τα παπούτσια που ήθελα να δοκιμάσω και που είχα ήδη απορρίψει με το μυαλό την αγορά τους. Η ψυχολογία του καταναλωτή είναι άστα να πάνε! Άδεια τα μαγαζιά, πονάει η ψυχή σου να βλέπεις. Ωστόσο η κυρία δίπλα μου την είχε δει αλλιώς! Είπαμε… Μακάριοι οι ανυποψίαστοι. Η κυρία δίπλα μου λοιπόν…Το αγαπημένο μου μοντέλο, νέου τύπου Ελληνίδας, ήτοι ξανθιά, τριάντα πέντε κιλών βάρους, απολύτως μαυρισμένη, στενά ρούχα σα γαρδούμπα και τακούνια 20 και πλέον πόντων.
Η πωλήτρια εξυπηρετούσε την κυρία και εκείνη αποφαίνονταν «Βάλτο κι αυτό στην άκρη. Το θέλω πολύ!».Κι αυτά που ήθελε πολύ ήταν 5 ζευγάρια και έπονταν συνέχεια. Η πωλήτρια κάθονταν σε στάση πελαργού και έβγαζε επιφωνήματα ενθουσιασμού «Θεά, είστε θεά» οπότε η θεά πρόσθετε και άλλο ένα ζευγάρι. Σε λίγα λεπτά εμφανίζεται άλλη πελάτισσα, με το ακριβώς αντίθετο σωματότυπο της θεάς. Μπαμπάτσικη, που λέμε.
Μια άλλη πωλήτρια πέφτει κατά πάνω «Τα είδατε τα καινούργια μας; Όνειρο δεν είναι;», «Πολύ έντονα τα χρώματα, βρε παιδί μου!» ομολογεί διστακτικά. «Μην το λέτε αυτό! Είναι τέλεια. Θα πάρετε οπωσδήποτε ένα κίτρινο ζευγάρι παπούτσια», «Με τι να το συνδυάσω; Δύσκολο χρώμα» τσινάει.«Το κίτρινο δύσκολο; Με όλα πάει. Με καφέ, με μπλε, με μαύρο. Άλλωστε αυτό το κίτρινο μουσταρδίζει και διασκεδάζεται. Εκτός κι αν θέλετε φούξια!». «Όχι ,όχι φούξια» αναφωνεί, λες και θα της έκαναν ένεση: «Καλύτερα κίτρινο τώρα που το σκέφτομαι. Φέρνουν το κίτρινο τέλος πάντων. Το σπρώχνει, το πατάει, μπήκε… «Μη μου πείτε ότι δεν είναι τέλειο;» Τούμπανο το πόδι. Καλέ δε θα κυκλοφορεί το αίμα σε λίγο. «Σικ πολύ σικ», «Με σφίγγει παιδιά», «Καλέ σωπάτε που σας σφίγγει», «Και πολύ ψηλό το τακούνι, δε μπορώ να περπατήσω», «Δεν έχετε δίκιο. Το ύψος σας δίνει άλλη χάρη». Εν τω μεταξύ η άλλη κυρία έχει τελειώσει και αναφωνεί «Άντε και να μου κάνετε καλή έκπτωση γιατί έρχονται μαύρες μέρες!» . «Ό,τι μπορούμε θα κάνουμε αλλά μη νομίζετε ότι έχουμε πολλά περιθώρια.» 480 ευρώ. Ούτε μηχανικό πόδι να αγόραζε.
Τελικά εκείνο το πρωί, δυο γυναίκες έσπασαν τον κλοιό της κρίσης κι έφυγαν θυμιατισμένες με ψευδαισθήσεις. Πάτησαν με άλλο βήμα στο οδόστρωμα. Ίσως γιατί πίστεψαν, ότι αν η ζωή σε δει με κατακίτρινο παπούτσι 25 πόντων να πορεύεσαι, σε αφήνει να πας όπου στο διάολο θέλεις… Αμ πώς!
