Φυσάει λίγο. Μια ανάσα δροσιάς στο λιοπύρι ενός καλοκαιριού που φέτος άργησε να έρθει. Ίσως να είχε κι εκείνο ψυχολογικά μαζί με μας, εξαιτίας όλων αυτών που συμβαίνουν τριγύρω αλλά και μέσα μας. Στεκόμαστε σε αυλές και μπαλκόνια και δυο μέρες τώρα ρουφάμε τη δροσερή πνοή με λαχτάρα. Και καμία δεύτερη σκέψη. Δεν αντέχουμε πλέον τις δεύτερες σκέψεις. Ένα δημοψήφισμα, ένα capital control, ένα τρίτο μνημόνιο κι ένας μόνιμος φόβος για το μέλλον αρκούν για ένα καλοκαίρι. Καμία δεύτερη σκέψη. Μόνο δροσερό αεράκι… Μέχρι που κι αυτός ο άνεμος γίνεται πνιγηρός.
Αποπνικτικός. Γίνεται καπνός. Στάχτη που ταξιδεύει και χώνεται στα ρουθούνια μας. Μας πνίγει. Φωτιά. Τόσα καλοκαίρια στην Ελλάδα και ο αέρας σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Φωτιά… Γιατί δε μας αρκεί να μας καταστρέφουν άλλοι. Πρέπει να καταστραφούμε και μόνοι μας. Εκούσια ή ακούσια, δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετράει είναι πως κάθε χρόνο ο εφιάλτης επαναλαμβάνεται. Περιουσίες εξανεμίζονται, άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και τα σπίτια τους. Ρημαδιό. Έχουμε ζήσει ανάλογες καταστάσεις και στη Μαγνησία. Έχουμε συστηθεί με εκείνη την πνιγηρή αίσθηση του να εισπνέεις καπνό.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγριευτικό από τη φωτιά. Εκείνος ο χορός της κάθε φλόγας καθηλώνει και τρομοκρατεί ταυτόχρονα. Κι είναι το πέρασμα της, μαύρος θάνατος. Δεν αφήνει τίποτα ζωντανό στο διάβα της. Νεκρώνει και την απειροελάχιστη ζωή, αφήνοντας στάχτη κι αποκαΐδια. Κι αν αυτό σας φαίνεται λογοτεχνικό, θα σας πω ότι μπορεί και να είναι, αλλά δε χωρά καμιά πεζή αλήθεια να περιγράψει τη φρίκη. Εκείνο τον πύρινο κλοιό που δεν ξέρεις αν θα σου χαριστεί και δε θα σε αγγίξει, ή αν ένα του φίλημα θα σε αφήσει δίχως τίποτα. Κι εμείς έχουμε μπόλικα τίποτα στη ζωή μας για να κερδίσουμε ένα ακόμη. Γι’ αυτό ας είμαστε προσεκτικοί. Υπάρχουν μερικοί απλοί κανόνες προστασίας από τις πυρκαγιές.
Ας τους προσέξουμε. Ας διαφυλάξουμε το περιβάλλον και τις περιουσίες μας. Γιατί αν χθες ήταν ενός ξένου το βιός που έγινε στάχτη, κανείς δεν εγγυάται πως αύριο δε θα είναι το δικό μας. Προσοχή κι ευαισθητοποίηση. Για εκείνο το περιβάλλον που τόσα υποφέρει καθημερινά από τις ζωές μας μα που και πάλι, σαν τρυφερή μάνα μας προστατεύει και μας δίνει το οξυγόνο του και πόσα ακόμη. Ας το προστατεύσουμε. Κι αν μου πείτε για τους εμπρησμούς, εγώ θα σας πω πως και πάλι εμείς ευθυνόμαστε. Κάθε δήμος ζητά εθελοντές τους καλοκαιρινούς μήνες ως προσωπικό Πολιτικής Προστασίας. Εθελοντές που περιφρουρούν και προστατεύουν. Το σκεφτήκαμε ποτέ να πάμε να περάσουμε ένα καλοκαιρινό βράδυ στο Πήλιο ; Κι όμως, θα ήταν σωτήριο. Θα φροντίζαμε να προστατεύσουμε τους πυρήνες πρασίνου.
Για μας και τα παιδιά μας. Ας το κάνουμε. Ας ευαισθητοποιηθούμε. Ας προσέξουμε. Ας διαφυλάξουμε. Ας βάλουμε μια φορά κάτι άλλο πάνω από μας. Δεν είναι κακό. Κι ας μας κουράσει. Έτσι γίνεται άλλωστε με κάθε τι σωστό σε αυτό τον κόσμο: Είναι απλό μα θέλει κόπο…
