«Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…». Με την τόσο «απλή» αυτή φράση, η οποία, ομολογουμένως, ηχούσε κάποτε τόσο παρηγορητικά και τρυφερά στα αυτιά σου, προσπαθούσες υπομονετικά και εντέλει, μετά πολλών κόπων και βασάνων, τα κατάφερνες να «καταλαγιάζεις» κάθε ανησυχία σου, κάθε φορά που βρισκόσουν αντιμέτωπος με κάτι «καινούργιο», με κάτι «διαφορετικό». Οτιδήποτε και εάν ήταν αυτό, είτε απλώς μια «μικρή» και «ανούσια» λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου, είτε πάλι μια καθ΄ όλα σημαντική «στροφή» στη ζωή σου, η συγκεκριμένη φράση αποτελούσε το «αποκούμπι» σου…
Έκλεινες για λίγο τα μάτια σου, έπαιρνες μια βαθιά ανάσα, και με σταθερή και όσο το δυνατόν πιο πειστική φωνή επαναλάμβανες αρκετές φορές τη φράση-κλειδί: «Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…».
Πράγματι, αποδείχθηκε τελικά ότι είχες δίκιο. Ως παιδί συνήθισες λοιπόν το σχολικό περιβάλλον, τους συμμαθητές και τους δασκάλους, ως φοιτητής συνήθισες την νέα πόλη που θα έπρεπε να σε «φιλοξενήσει», τη σχολή και τους καθηγητές σου, ως εργαζόμενος συνήθισες την δουλειά, το ωράριο, τους συνεργάτες, ως συνταξιούχος συνήθισες την «δίαιτα» χαμηλών λιπαρών, τα τούρκικα σίριαλ, ακόμα και τις ειδήσεις των 8… Τα κατάφερες επομένως μια χαρά! Τα «συνήθισες» όλα… Τα πάντα, αργά ή γρήγορα, εύκολα ή κάπως πιο δύσκολα, συνηθίζονται…
Αρκεί όμως μονάχα μία στιγμή, απροειδοποίητα, για να συνειδητοποιήσεις ότι δυστυχώς έχεις πλέον «συνηθίσει» όχι μόνο τα «καλά», αλλά δυστυχώς κυρίως τα «κακά». Δεν λέω ότι το ήθελες. Δεν σε κατακρίνω, αγαπημένε μου αναγνώστη… Προς θεού… Ίσως μάλιστα στην αρχή να σε ενοχλούσε αρκετά η ιδέα ότι έπρεπε να «συνηθίσεις» τον «αδιάφορο» δάσκαλο που απλά δεν αντέχει τα «παλιόπαιδα», τον μονίμως «απόντα» συνάδελφο που πληρώνεται για να κάνεις εσύ τόσο καλά τη δουλειά του, την «τεράστια» λακκούβα στο δρόμο που μπορείς πια να την «αποφεύγεις» με τόση μαεστρία και που παρακαλάς να γίνουν εκλογές μπάς και την κλείσουν, τον «πιεστικό» διευθυντή που δεν έχει ιδέα πώς να διοικήσει την εταιρεία αλλά τουλάχιστον έχει τον σωστό «μπάρμπα», τον «βαριεστημένο» δημόσιο υπάλληλο που δεν τον «κουνάει» κανείς από την «καρέκλα» του, τον «αναξιόπιστο» πολιτευτή που σου υποσχέθηκε αξιοκρατία και διαφάνεια και «διόρισε» μέσα σε ένα βράδυ τους μισούς κατοίκους του χωριού του στο δημόσιο… Αλλά τι μπορούσες να κάνεις και εσύ; Και αυτή η τόσο «απλή» φρασούλα «Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…» μοιάζει να είναι τόσο «δυνατή», τόσο παρηγορητική! Όλους και όλα τα συνήθισες πια…
