Με αφορμή το χθεσινό μου άρθρο, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από κάποιον ακροατή, που μου ανέφερε πως συμφωνούσε μαζί μου, όντας από τους τυχερούς που έχει δίπλα του μια γυναίκα- διαμάντι, όπως μου την χαρακτήρισε. Μου έλεγε, πως καθόμαστε και αναλύουμε τα πάντα, όσον αφορά τις σχέσεις. Διαφωνούμε, τα δυο φύλα, τσακωνόμαστε, χωρίζουμε, γκρινιάζουμε. Εκεί έχουμε καταλήξει τις σχέσεις, μου έλεγε με παράπονο, βλέποντας φίλους του να μην περνάνε καλά. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι οι σχέσεις δεν είναι και ότι πιο εύκολο.
Εμείς ουσιαστικά τις κάναμε δύσκολες, αφού εμείς τις καθορίζουμε. Άρα, τι; Μήπως δεν είναι αυτές περίπλοκες, αλλά εμείς; Παράδειγμα. Μπαίνεις στο σούπερ μάρκετ, και αφού έχεις τελειώσεις με τα ψώνια σου, λες ότι σου αξίζει να φας μια σοκολάτα. Την αγαπημένη σου αμυγδάλου. Μέχρι να φτάσεις στο ράφι και να δεις ότι μπροστά σου στέκονται δεκάδες προϊόντα, με δεκάδες γεύσεις, χρώματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, που μπερδεύεσαι, και λες πως καλό θα ήταν να δοκιμάσεις και κάποια άλλη. Διαλέγεις αυτή με τις σταφίδες, πας σπίτι, την ανοίγεις, την τρως, εντάξει εύγεστη είναι, αλλά σαν την αμυγδάλου δεν έχει. Ε, αγαπημένε μου. Κάπως έτσι είναι και οι σχέσεις. Πάμπολλες επιλογές, και κάπου χάσαμε την ουσία και το νόημα.
Η ομορφιά κρύβεται στην απλότητα. Σάμπως, όλοι το ίδιο δεν αναζητούμε; Κάποιον να μας κατανοεί, να μας σέβεται, να μας ανέχεται, ακόμη και με τα κουσούρια μας, να περνάμε καλά μαζί, να γελάμε. Σε καθημερινή βάση. Εκεί δοκιμάζεται η σχέση. Εκεί αποδεικνύεται η αγάπη. Να είσαι αναγκασμένος να βιώσεις μια τρωτή και μίζερη καθημερινότητα, μέσα στο άγχος και ο άνθρωπος σου να δίνει άλλο νόημα και ομορφιά. Στο έχω γράψει πολλές φορές. Η ευτυχία μας κρύβεται στα μικρά, τα καθημερινά. Σε ένα τραπέζι που θα σου κάνει, έχοντας μαγειρέψει με τα χεράκια του, σε μια έξοδο που θα στην φυλάει για έκπληξη, έτσι, χωρίς να γιορτάζεται κάτι το ιδιαίτερο, σε ένα χαμόγελο όλο νόημα, όταν καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πήγε καλά στη δουλειά, και ας μην του το είπες, σε ένα μήνυμα που θα σου στείλει, κι ας ξέρεις ότι εκείνη την ώρα πνίγεται στη δουλειά.
Ευλογία να βρεις τον άνθρωπο σου. Που θα τον νιώθεις τον πιο δικό σου. Που θα σε προσέχει, κι ας σου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, που θα σε σκεπάζει το βράδυ, που θα σου κρατά το χέρι όταν «πέφτεις», που θα σου λέει «εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι τίποτα» κι ας φοβάται εκείνος περισσότερο. Κάποιον που να συνεννοείστε, χωρίς πολλά – πολλά, που θα σε καταλαβαίνει ακόμη και μέσα από τη σιωπή σου. Το ίδια ζητάμε όλοι. Ένα άνθρωπο. Αυτόν τον έναν άνθρωπο που θα έρθει και θα μας θυμίσει πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι.
