Ας συμφωνήσουμε εξ αρχής στο εξής, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πως όλοι μας γεννιόμαστε καλοί άνθρωποι. Δε νομίζω να ήρθε κανείς σε αυτή τη ζωή και να είχε μέσα του κακία από τη φύση του. Μεγαλώνοντας ίσως, επηρεασμένος από καταστάσεις και συμπεριφορές, ο χαρακτήρας μπορεί να αλλάξει, δε λέω. Διαμορφώνεται αλλιώς, βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα, αρχίζεις να αμφιβάλεις και να μην είσαι τόσο αθώος στο μυαλό, όσο ήσουν μικρότερος.
Δεν πιστεύεις ότι σου «σερβίρουν», δεν πιστεύεις τίποτα αν δεν το έχεις δει εσύ με τα μάτια σου. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Που ακόμη και στις τόσο δύσκολες μέρες που περνάμε, που λογικά οι καταστάσεις θα έπρεπε αν μη τι άλλο να τους έχουν κάνει δύσπιστους, εκείνοι εξακολουθούν και παραμένουν ρομαντικοί, πιστεύονταν ότι πάντα οι γύρω τους θα έχουν καλές προθέσεις. Κανείς δεν θα προσπαθήσει να τους εκμεταλλευτεί, κανείς δεν θα τους προσεγγίσει με σκοπό μόνο να κερδίσει κάτι από εκείνους. Ονειροπόλο σαν σκέψη, αλλά και επικίνδυνο. Γιατί σκέψου, πόσες φορές πάνω στον μεγάλο σου ενθουσιασμό πίστεψες ότι είχες ερωτευτεί τρελά, αλλά η πραγματικότητα σε διέψευσε;
Πόσες άλλες δεν πήρες την απόφαση να χάσεις τα παραπανίσια σου κιλά, πήγες στο μάρκετ και πήρες ότι πιο υγιεινό βρισκόταν στα ράφια και το βράδυ παρήγγειλες σουβλάκια για να το γιορτάσεις; Πόσες φορές πίστεψες σε κάτι ή κάποιον επειδή εκείνη τη στιγμή το είχες ανάγκη, ενώ στην πορεία διαπίστωσες ότι σε άλλη περίπτωση τον συγκεκριμένο δεν θα τον πίστευες ούτε με σφαίρες; Πολλές, ας μην κρυβόμαστε. Και πες ότι κάποιος σε παραμύθιασε, ότι σου έταξε λαγούς με πετραχήλια, σου είπε λόγια που δεν είχες ξανακούσει και εσύ τον πίστεψες μέχρι που έφτασες σε σημείο καταστροφής. Ο ενθουσιασμός σου δεν σε άφησε να δεις τα πραγματικά γεγονότα και ποιον ακριβώς είχες απέναντι σου. Δεν φταίει εκείνος, εσύ φταις που δεν κράτησες μια μικρή επιφύλαξη. Και τώρα σκέψου πόσες φορές ήσουν εσύ εκείνος που γέμισες με λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα κάποιον, που μπορεί να τον απογοήτευσες, να τον πλήγωσες, να τον αδίκησες.
Πόσες φορές μπορεί να γέμισες με ελπίδες κάποιον συνάνθρωπο σου, να τον έκανες να ονειρεύεται και ξαφνικά μια μέρα να ξύπνησες και να του έκοψες κάθε ελπίδα, αφήνοντας και εκείνον, αλλά και τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι σε έκανε να συμπεριφερθείς έτσι;
Και στις δυο περιπτώσεις κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον άλλον, πολύ απλά γιατί όλοι μας έχουμε βρεθεί στην θέση να ενθουσιαστούμε σε τέτοιο βαθμό που να μην βλέπουμε τίποτα παραπέρα, μέχρι που φάγαμε τα μούτρα μας και συνήλθαμε. Δυστυχώς, έτσι είναι η ζωή. Προφανώς και κανείς δεν έχει κακή πρόθεση, αλλά για παν ενδεχόμενο, αγαπημένε μου, κράτα και μικρό καλάθι και ζήτα να δεις πράξεις. Καλά τα λόγια, αλλά ας θυμόμαστε ότι είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που λέμε ή σκεπτόμαστε ή αισθανόμαστε.
