Χθες έζησα μια εμπειρία μεγαλειώδη. Συγκλονίστηκα, πραγματικά. Μια εικόνα, που ήρθε μπροστά στα μάτια μου για να με κάνει να αναλογιστώ αν τελικά θεωρώ κάποια πράγματα αυτονόητα, αν δεν εκτιμώ κάποια άλλα, αν είμαι τόσο αγνώμον που δεν λέω ευχαριστώ για όλα όσα όμορφα μπορεί να μου συμβαίνουν. Και θα σου εξηγήσω ακριβώς. Καθόμουν σε μια καφετέρια. Απέναντι μου, κάθεται ένα ζευγάρι ηλικιωμένο. Στο πέτο του ο κύριος φορούσε ένα λουλούδι. Η κυρία του ήταν ντυμένη άψογα. Φορούσε ένα φόρεμα, χρώματος κυπαρίσσι, χαμηλά παπούτσια και τα μαλλιά της ήταν πιασμένα κότσο.
Στην αρχή τους κοίταξα φευγαλέα. Οι ματιές μας, με τον κύριο, κάποια στιγμή «συναντήθηκαν». Για όση ώρα τους παρατηρούσα, έχω την εντύπωση, πως δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Εκείνος, κρατούσε τρυφερά το χέρι της αγαπημένης του, ενώ εκείνη είχε απλώσει το βλέμμα της προς τη θάλασσα, έχοντας μιας γαλήνη στο πρόσωπο της, που πραγματικά τη ζήλεψα. Όση ώρα τους κοιτούσα, σκεφτόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσο συγκινούμαι όταν βλέπω ζευγάρια σαν αυτό, ηλικιωμένα πια, που όμως αντικρίζοντας τους αναγνωρίζεις αμέσως την αγάπη που έχουν.
Τώρα, που μπορεί να μην έχουν ζήλιες, που μπορεί να μην έχουν να αποδείξουν τίποτα ο ένας στον άλλο, τώρα που το μόνο που τους έχει μείνει είναι αυτή η μεγάλη, απλή, αλλά τόσο δυνατή αγάπη τους. Μπήκα στη διαδικασία, χαζεύοντας τους τόση ώρα απλά να κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου, τη ζωή τους. Άνθρωποι που δούλευαν μια ζωή, με παιδιά και εγγόνια, με σπίτι με κήπο που θα έχει άπειρα λουλούδια, που το πρωί θα έπιναν μαζί το καφεδάκι τους, που δεν θα χρειάζεται να πουν πολλά για να καταλάβει τι θέλει ο ένας από τον άλλον, απλά θα κοιτάζονται στα μάτια και θα συνεννοούνται.
Άνθρωποι που μπορεί να τους έχουν «κουρέψει» την σύνταξη, που μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, αλλά τους φτάνει που ο ένας έχει την συντροφιά του άλλου και μπορούν να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που προκύπτουν. Σκεφτόμουν ακόμη, αν είχαν παντρευτεί από έρωτα, εάν είχαν γνωριστεί τυχαία, αν ήταν η κατάληξη ενός προξενιού. Θα μου πεις, λίγη σημασία μπορεί να έχει αυτό. Παρατηρώντας όμως, θέλω να πιστεύω, ότι ο έρωτας ήταν αυτός που τους ένωσε, η αγάπη αυτή που ονομάζουμε «παντοτινή», μακριά από τσακωμούς, εγωισμούς, αλλά με εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη, στα δύσκολα και τα εύκολα.
Τη σκέψη μου διέκοψε ο σερβιτόρος, που ήρθε για να πληρωθεί. Όταν γύρισα, μετά από λίγα λεπτά να κοιτάξω και πάλι το ζευγάρι, είχε σηκωθεί για να φύγει. Πιάστηκαν αγκαζέ, προχωρούσαν αργά και που και που έριχναν στοργικές ματιές ο ένας στον άλλο. Κάποια στιγμή τους έχασα από τα μάτια μου και έμεινα μονάχα με τις σκέψεις. Πως στην αγάπη δεν χρειάζεται να λες πολλά. «Να κάνεις χωρίς να ελέγχεις. Να δίνεις χωρίς να απαιτείς. Να καθοδηγείς χωρίς να επεμβαίνεις. Να βοηθάς χωρίς να επωφελείσαι. Αυτό είναι Αγάπη». Συμφωνώ…
