Διάβασα την ιστορία της Άννας. 32 ετών. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Κατάρ. Μακριά από την οικογένεια, τους φίλους, το σπίτι της. Δεν είναι η μόνη, αλλά η φωνή της είναι εκκωφαντική για όλα όσα επιθυμεί, όλα όσα της λείπουν. Τα απλά της Ελλάδας. Γράφει «Εδώ, οι συνήθειες είναι διαφορετικές, οι συνθήκες είναι άλλες. Εδώ, τα πράγματα δεν είναι εύκολα, είναι όμως κατά κάποιο τρόπο λιγότερο αδιέξοδα από ό,τι στην Ελλάδα. Μου λείπουν πολλά από τη χώρα μου. Απλά και καθημερινά. Μου λείπουν αυτά που αναγκαστικά στερήθηκα, όταν το «θα τα μαζέψω και θα φύγω» δεν κρεμάστηκε στα χείλη μου γραφικά, αλλά πέρασε στην πράξη μου σαν μοναδική λύση. Χτύπησα πολλές πόρτες με το βιογραφικό μου στο χέρι, την εποχή, που ξεκινούσε η χειρότερη περίοδος των τελευταίων χρόνων για την Ελλάδα. Δεν ήθελα στην ηλικία μου να με συντηρούν οι γονείς μου. Δεν θα μπορούσαν, άλλωστε. Τόσα χρόνια, τόσοι κόποι, τόσες αγωνίες, τόσες στερήσεις. Έψαξα πολύ. Ο ιδιωτικός τομέας γεμάτος απολύσεις, ο δημόσιος, γεμάτος «δόντια».
Διαβάζω τις ελληνικές εφημερίδες από το ίντερνετ, καθημερινά. Τα βράδια, στο σκάιπ μιλάω με τους δικούς μου. Όλοι μιλάμε. Εδώ, έχουμε φτιάξει μια μικρή κοινότητα. Ο Γιώργος, μηχανολόγος, δούλευε για εξακόσια ευρώ στην Αθήνα. Ήταν απλήρωτος οκτώ μήνες. Με την κοπέλα του χώρισε, πριν φύγει. Στο σι ντι βάζει μόνο κρητικά. Γελάει συνέχεια. Η Κατερίνα, αρχιτεκτόνισσα, έκλεισε το γραφείο της όταν τα έσοδά της δεν έφταναν ούτε για να πληρώσει το ΤΣΜΕΔΕ. Στις βόλτες μας μιλάει συνεχώς για τη Μήλο. Ο Χρήστος, πολιτικός μηχανικός, απολύθηκε από την εταιρεία του με μισή αποζημίωση, λίγο πριν από τη σύνταξη. Δεν λέει για τα δικά του ποτέ. Η γυναίκα του έρχεται και μένει μαζί του, από ένα μήνα, δύο φορές το χρόνο. Ο Νίκος, εργοδηγός, έχει αφήσει τη γυναίκα και τα δυο του παιδιά πίσω. Πηγαίνει και τους βλέπει Χριστούγεννα και καλοκαίρι. Τα εισιτήρια είναι ακριβά και οι αργίες διαφορετικές. Η Έφη, η Μαρία, ο Τάσος, οι φίλοι. Οι καινούριοι φίλοι. Με τους παλιούς, μας δένει το παρελθόν. Εδώ, δεθήκαμε αλλιώς, σε αυτό το παρόν, με θερμοκρασίες ψηλές και υγρασία πολλή. Δεθήκαμε, γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Η δουλειά σκληρή και τα χρήματα περισσότερα, γιατί τα έξοδα είναι σχεδόν μηδενικά. Αν θέλω να γυρίσω πίσω; Θέλω, πάνω από όλα, να καταφέρω να κάνω οικογένεια. Εδώ είναι δύσκολο. Όλοι εμείς έχουμε πολλά να προσφέρουμε. Θέλουμε αλλά δεν υπάρχει χώρος. Φύγαμε γιατί δεν χωρούσαμε. Ούτε τα πτυχία μας χωρούσαν, ούτε τα μεταπτυχιακά, ούτε οι γλώσσες, ούτε η όρεξη για δουλειά. Φύγαμε και αφήσαμε πίσω μια απουσία, που αποτελεί βασική απειλή για την κοινωνία, που μεγαλώσαμε. Αν αντέχω να συνηθίσω εδώ; Έμαθα να μην μου αρέσει η λέξη μετανάστης. Ο μετανάστης είναι πάντα ένας ξένος, ανάμεσα σε δύο κόσμους. Κλείνω συχνά τα μάτια και γυρνάω πίσω, εκεί, που άφησα τα όνειρά μου μισά. Ανοίγω τη βαλίτσα μου και τη γυρνάω ανάποδα, αδειάζοντας όλα τα ρούχα στο πάτωμα. Αν οι εικόνες αρκούν για να περιγράψουν ένα συναίσθημα, τότε, σε αυτό που με ρωτάς, δεν μπορώ να απαντήσω καλύτερα».
