Πολλές φορές, κάθομαι και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, αφού είμαστε ανίκανοι κάποιες φορές να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη, είμαστε ανίκανοι στο να μπορέσουμε να συμβαδίσουμε με άλλους ανθρώπους και μέσα από αυτή τη συνύπαρξη να βρούμε την ευτυχία, για ποιο λόγο έχουμε έρθει εδώ κάτω; Βλέπω μικρά παιδιά που δεν έχουν πρόβλημα να μοιραστούν τα παιχνίδια τους, τα γέλια και την αγκαλιά τους και αναρωτιέμαι, αλήθεια εμείς γιατί μεγαλώνοντας καταντήσαμε κάτι άλλο από αυτά που μας έμαθαν να κάνουμε παιδιά; Δηλαδή να μοιραζόμαστε;
Σκέφτηκες ποτέ, γιατί αναλώνουμε τόσο χρόνο με κάποιους ανθρώπους, ενώ γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι αυτή η σχέση δεν πρόκειται να πάει για πολύ; Αναρωτήθηκες γιατί μετά από κάθε κακοτυχία γινόμαστε όλο και πιο σκληροί; Θα μου πεις, και σίγουρα έχεις δίκιο, είναι τόσο άδικη και σκληρή πρώτα η ζωή απέναντι μας. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία, με συγχωρείς. Μπορεί η κοινωνία να έχει αποφασίσει ότι οι ευαίσθητοι δεν ανήκουν σε αυτή, επιλέγοντας να φτιάχνει ανθρώπους σκληρούς, που αποφασίζουν πάντα με βάση το μυαλό και δεν το έχουν και σε τίποτα να πατήσουν επί πτωμάτων αρκεί να φανούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και το σωστό. Με το σταυρό στο χέρι δεν πρόκοψε κανείς, λένε πολλοί.
Δεν τους κακίζω. Προφανώς βαρέθηκαν να είναι καλοί, έφαγαν απανωτές σφαλιάρες και υπέθεσαν ότι κάνοντας το καλό και μόνο δεν προχωράς. Αλήθεια, εσύ τι πιστεύεις; Είναι κακό τελικά να σε αποκαλούν «καλό παιδί»; Είναι κακό να προσφέρεις ανιδιοτελώς; Είναι κακό να δίνεις όλο σου το είναι για να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο σου; Είναι κακό να λειτουργείς με γνώμονα την αγάπη και μόνο αυτή; Εγώ νομίζω πως όχι. Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δεν θα μείνουν στο προφανές, αλλά θα ενδιαφερθούν περισσότερο για τον γείτονα, τον συνάδελφο, το φίλο τους.
Είναι εκείνοι που θα ψάξουν να βρουν λύσεις σε αμέτρητες αιτίες του κακού. Είναι εκείνοι που θα καθίσουν δίπλα σου, όταν είσαι στεναχωρημένος και δεν θα βγάλουν μιλιά, απλά για να μην σε αφήσουν μόνο σου. Θα σου τηλεφωνήσουν για να σου πουν ένα «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Είναι εκείνοι που χωρίς κανένα όφελος θα είναι δίπλα σου, εκεί, όποτε τους χρειαστείς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ακόμη παραμένουν ονειροπόλοι, πιστεύοντας πως αυτή η κοινωνία μόνο με αγάπη μπορεί να πάρει και πάλι τα πάνω της. Ένα μόνο φοβάμαι. Μη πάψουν να υπάρχουν όλα αυτά τα «καλά παιδιά» γιατί τότε όντως δεν θα υπάρχει ελπίδα να αλλάξει τίποτα.
