Σήμερα ξεκινούν τα σχολεία. Νοσταλγική στιγμή για κάποιους από εμάς, που κάθε τέτοια μέρα σκεφτόμαστε τα δικά μας μαθητικά χρόνια, το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού, την αυστηρή ματιά ορισμένων δασκάλων, τη μυρωδιά των φρεσκοτυπωμένων βιβλίων, την αγωνία αν η μαμά θα μας πάρει καινούργια τσάντα, το γεγονός ότι μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές θα είχαμε και πάλι την ευκαιρία να βλέπαμε τους φίλους μας. Πραγματικά, τα μαθητικά χρόνια, έστω και μέτρια ως μαθήτρια, τα θυμάμαι με πολύ αγάπη και πολλές φορές έχοντας συζητήσει με παλιούς συμμαθητές και φίλους μας, όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας τα καλύτερα από εκείνα τα χρόνια. Και τελικά, εκτός βέβαια από τις γνώσεις και τις κατευθύνσεις που μπορεί να πάρει ένα παιδί μέσα από τη διδασκαλία, αυτό που τελικά αξίζει περισσότερο είναι όλες αυτές οι αναμνήσεις, που μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει, εξακολουθούν και παραμένουν ζωντανές, σαν να ήταν μόλις χθες.
Τυχαία, παρακολουθώντας μια ξένη σειρά που μου αρέσει στο ίντερνετ, έδειξε σε ένα επεισόδιο την πρωταγωνίστρια, που είναι δασκάλα, να κάνει τα πάντα έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει την θέση της υποδιευθύντριας. Παράτησε την προσωπική της ζωή, τον άντρα της, έπεσε σε κατάθλιψη όταν έμαθε ότι η όμορφη, ξανθιά και «κολλητή» του διευθυντή πήρε τη θέση, μέχρι που είδε ότι άλλα πράγματα αξίζουν τελικά. Και αυτό έγινε όταν της χτύπησε την πόρτα ένας παλιός μαθητής της, που την ευχαριστούσε που τότε ήταν η μόνη που είχε καταλάβει το ταλέντο του στην ζωγραφική, και συγκινημένος της ανακοίνωνε ότι πλέον είναι σπουδαστής των Καλών Τεχνών. Ένιωσε περήφανη και κατάλαβε τελικά ότι καμία ισχυρή θέση δεν έχει τόση σημασία, όση σημασία πρέπει να δίνεις τελικά σε ένα παιδί.
Και θυμήθηκα και τον δικό μας τον δάσκαλο. Από τη δευτέρα δημοτικού μας πήρε και μας πήγε μέχρι την τελευταία τάξη. Αγάπη μεγάλη, μέχρι και στην γιορτή του μαζευόμασταν να πάμε στο σπίτι του να του ευχηθούμε και εκείνος μας πρόσεχε και λέει ακόμη τα καλύτερα για όλους μας. Μας μάλωνε όταν έπρεπε, μας φρόντιζε, έβαλε γερές βάσεις, στο να γίνουμε καλά παιδιά. Δύσκολο το έργο του, όπως και του κάθε δασκάλου που παίρνει στα χέρια του ένα παιδί και πρέπει να το μορφώσει, να σμιλέψει το μυαλό του, να κάθεται στην έδρα και να αισθάνεται περήφανος για αυτό που αντικρίζουν τα μάτια του, και πηγαίνοντας στο σπίτι του να νιώθει ότι δεν πέρασε απλά κάποιες ώρες στο σχολείο, αλλά προσέφερε έργο. Μακάρι όλα τα παιδιά να πέφτουν επάνω σε δασκάλους όπως ο κ. Νίκος Μυλιόρδος…Καλή αρχή σε όλους!
