Διαβάζω την ανάρτηση που έχει ανεβάσει στον προσωπικό του λογαριασμό ο γιατρός μας, Μιχάλης Μεικόπουλος. Γράφει λοιπόν: Όταν ψωνίζεις από μια μικρή τοπική επιχείρηση δεν βοηθάς ένα υψηλόβαθμο στέλεχος να αποκτήσει και τρίτο εξοχικό.
Βοηθάς ένα κοριτσάκι να συνεχίσει το μπαλέτο , ένα αγόρι να πάρει αθλητικά, μια μητέρα να γεμίσει το οικογενειακό τραπέζι, ένα πατέρα να πληρώσει το δάνειο , ένα φοιτητή να ολοκληρώσει τις σπουδές του , έναν σεισμόπληκτο να επουλώσεις τις πληγές του. Υποστήριξε την μικρή επιχείρηση, είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί με την άποψη αυτή, αγαπημένε μου αναγνώστη; Δε νομίζω. Με τη διαφορά όμως, πως ενώ όλοι συμφωνούμε πως η στήριξη της τοπικής μας οικονομίας είναι κάτι που θα πρέπει όλοι να κάνουμε, αντιθέτως, βλέπουμε καθημερινά όλο και περισσότερα καταστήματα κλειστά, με ένα ενοικιάζεται στην πόρτα. Πόσα λουκέτα τοπικών επιχειρήσεων δεν έχουμε μετρήσει τα τελευταία ιδίως χρόνια; Ουκ ολίγα. Κάναμε κάτι για να αποτρέψουμε αυτή την κατάσταση;
Εμείς, σαν καταναλωτές; Βοηθάμε ή απλά μένουμε στα λόγια; Η ανάρτηση αυτή, λοιπόν αυτή, ήρθε την κατάλληλη στιγμή πάντως. Κρατιόμουν μέρες τώρα, σκεφτόμουν αν τελικά έπρεπε να το γράψω ή όχι, αν θα φανώ κακοπροαίρετη σε μια νέα προσπάθεια που γίνεται στην πόλη, αλλά δεν είναι θέμα επιχείρησης. Είναι θέμα πως βλέπουμε εμείς τελικά τα πράγματα, πως λειτουργούμε και τελικά πως οι ενέργειες μας αυτές έρχονται καμιά φορά και γίνονται θηλιά στον λαιμό και μας πνίγουν. Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, στα εγκαίνια νέου πολυκαταστήματος στη πόλη, εκατοντάδες Βολιώτες συνωστίστηκαν σε ουρές, κατέκλυσαν ολόκληρη την οδό Ερμού, ξεροστάλιασαν έξω από ένα μαγαζί, για να μπορέσουν να μπουν μέσα και να ψωνίσουν. Ήταν η πρώτη ίσως φορά που έβλεπα τόσο κόσμο να ανυπομονεί τόσο πολύ να ψωνίσει. Κορίτσια νεαρά, καλοντυμένες κυρίες με ακριβές τσάντες, μπαμπάδες με τα παιδιά, ακόμη και ηλικιωμένες κυρίες δεν δίστασαν, αν έχεις το Θεό σου, να μπουν σε μια ουρά και να περιμένουν τι; Να μπουν σε ένα νέο πολυκατάστημα, και να αφήσουν τα ωραία τους ευρώ. Με γεια τους και χαρά τους.
Μπήκα στο on line κατάστημα της συγκεκριμένης επιχείρησης για να δω τις τιμές. Την ίδια μέρα έκανα μια βόλτα σε τοπικές επιχειρήσεις. Ίδια σχεδόν τιμή για ένα απλό, μακό μπλουζάκι, στο λέω ως παράδειγμα. Και αναρωτιέμαι: Λεφτά δεν έχουμε ή έχουμε αλλά τα δίνουμε εκεί που νομίζουμε ότι θα μας κατατάξουν στους «in»; Πως περιμένουμε να σωθεί η τοπική μας οικονομία, όταν εμείς οι ίδιοι αντί να πάμε να ενισχύσουμε τον φίλο ή τον ξάδελφο που έχει ένα μαγαζί που για να δει πελάτη στο μαγαζί του κάνει γονυκλισίες, επιλέγουμε αποκλειστικά τα πολυκαταστήματα ή και αγορές άλλων περιοχών; Και για να είμαι δίκαιη. Αγαπώ τις τοπικές επιχειρήσεις, τα μαγαζιά της γειτονιάς, γιατί με τέτοια μαγαζιά μεγαλώσαμε. Θα πρέπει να κάνουν κάτι και αυτές να βοηθήσουν τον εαυτό τους, αλλά και εμείς ως καταναλωτές, ας μην τους βάζουμε την ταφόπλακα.
