Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι όλοι μας το περιμέναμε ότι θα συμβεί. Πως αργά ή γρήγορα, κάποια στιγμή θα έβγαινε ο κ. Τσιόδρας και θα μας τραβούσε το αυτί, αφού σαν κακά παιδιά δεν τηρήσαμε ευλαβικά τα όσα τόσους μήνες μας έλεγε και παρεκτραπήκαμε. Και να μας τραβούσε μόνο το αυτί, πάει κι έρχεται. Η κυβέρνηση, με παρότρυνση των λοιμωξιολόγων, με βαριά καρδιά και καημό μεγάλο, πήρε την απόφαση να μας κλείσει πάλι στα σπίτια μας. Κι εμείς, αποσβολωμένοι, να νιώθουμε κάτι σαν déjà vu, τον ίδιο κόμπο στο στομάχι, την ίδια αγωνία, για το πώς, τι, γιατί.
Μια βόλτα στην αγορά, μιλώντας με τους καταστηματάρχες, ήταν έκδηλη η αγωνία τους. Περίμεναν νέες παραλαβές για τα Χριστούγεννα, τώρα πρέπει να βάλουν αναγκαστικό λουκέτο, μπας και καταφέρουμε να ηρεμήσουμε αυτό τον άτιμο τον κορωνοϊό, που στο διάβα του σκορπά αρρώστια, διασωληνώσεις, θάνατο. Όμως, πέρα από το υγειονομικό θέμα, τις λιγοστές ΜΕΘ, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γιατροί στα Νοσοκομεία, με ένα κράτος να μην έχει κάνει σχεδόν τίποτα από αυτά που έλεγε και είχε τον χρόνο να κάνει από τον περασμένο Μάρτιο για την βελτίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, υπάρχει και η οικονομία.
Μια οικονομία ήδη πληγωμένη που με επίδομα 800 ευρώ δεν σώζεται. Πόσο μάλλον να σωθεί ένας μακροχρόνια άνεργος με 400 ευρώ. Κι άντε περνάει αυτός ο μαύρος μήνας, έχουμε μείνει σπίτι, τα νοσοκομεία έχουν αποσυμφορηθεί, τα κρούσματα έχουν μειωθεί και υπάρχει απόφαση να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε πάλι τις πόρτες από τα σπίτια μας και να βγούμε έξω, και τις πόρτες από τα μαγαζιά μας για να μπουν μέσα οι πελάτες. Μπορεί να φανταστεί κανείς από τώρα πως μπορεί να είναι τα πράγματα αρχές Δεκεμβρίου, αν λέμε, αν, με το καλό λάβει τέλος το lockdown;
Ακόμη και τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο στον κόσμο να ρωτήσεις, αβέβαιο θα κρίνει το μέλλον. Και πως αλλιώς να είναι άλλωστε, όταν την πρώτη φορά της καραντίνας προυπήρχε μια υποτιθέμενη ζωντανή οικονομία, ενώ τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά; Όλοι ευελπιστούν αυτή η κακή παρένθεση να έχει όντως διάρκεια ενός μήνα. Μπροστά μας έχουμε γιορτές, μια αγορά που περιμένει τότε να αρχίζει να συνέρχεται και να παίρνει τα πάνω της. Αγαπημένε μου, μπροστά μας έχουν ένα δύσκολο διάστημα, στο οποίο μπορεί να μας αγχώσει, να μας θυμώσει, να μας κάνει να φοβηθούμε, ίσως και να κλάψουμε.
Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να διαφυλάξουμε την υγεία μας, ψυχική και σωματική, ας οπλιστούμε, γι’ ακόμη μια φορά με δύναμη και αισιοδοξία κι ας ευχηθούμε αυτό το δεύτερο lockdown να είναι και το τελευταίο. Μέχρι τότε υπομονή σε όλους μας.
