Έχεις σκεφτεί ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, που πηγαίνουν όλες εκείνες οι λέξεις που σκεφτήκαμε να ξεστομίσουμε και τελικά δεν είπαμε ποτέ;
Ή αναρωτήθηκες ποτέ, ποια τελικά θα ήταν η κατάληξη αν τις λέγαμε; Πιστεύεις ότι ίσως και να ήταν διαφορετικά τα πράγματα ή θα παρέμεναν ίδια; Αναπάντητο το ερώτημα. Με εκείνες πάλι τις λέξεις που τολμάμε τελικά να πούμε; Αυτές σίγουρα έχουν τον παραλήπτη τους, που άλλοτε τον κάνουμε να γελάσει, να κλάψει, να αναρωτηθεί. Σημασία έχει ότι τις είπαμε και κανένας χρόνος δεν μπορεί να τις πάρει πίσω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τον τελευταίο καιρό, έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου ότι προσέχω πολύ τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσω.
Σκέφτομαι βέβαια και τις λέξεις που θα έπρεπε να είχα πει σε άτομα που τώρα δεν μπορώ να το κάνω. Άραγε εκείνοι να είχαν μαντέψει εκείνα που τελικά δεν τους είπα ποτέ, έστω και αν ήθελα; Εύχομαι ναι, αν και πολύ συχνά ακούω μέσα μου όλες εκείνες τις λέξεις που ποτέ δεν κατάφερα να πω να ουρλιάζουν. Όσο και αν φωνάζουν, να τις ακούσουν εκείνοι που θέλω δεν γίνεται και έτσι συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα. Ήταν λέξεις άλλοτε αγάπης, άλλοτε απογοήτευσης, άλλοτε θυμού, άλλοτε ελπίδας, άλλοτε σημαντικές, άλλοτε ανούσιες. Λέξεις που ήταν όμως δικές μου και που ήθελα να τις μοιραστώ με εκείνους που έπρεπε να τις ακούσουν. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις σήμερα, αγαπημένε μου, ίσως να στα γράφω και μπερδεμένα. Αυτό όμως που θέλω να καταλάβεις είναι το πόσο τελικά σημαντικό είναι οι λέξεις.
Τι δύναμη κρύβουν μέσα τους. Από τη μια μπορούν να σε πάνε στα ουράνια, από την άλλη να σε σαρώσουν. Μπορούν να σε δυναμώνουν ή να σου σπάσουν τα φτερά. Μπορούν να σε μεταμορφώσουν, να σε γαληνέψουν, να σε εξοργίσουν, να σε ταξιδέψουν, να σε κάνουν να δεις τα πράγματα με διαφορετική οπτική γωνία. Λέξεις που μπορεί να σε μαγέψουν, να σε αποπροσανατολίσουν. Και όλα αυτά τα προσφέρεις εσύ που τις εκστομίζεις και αυτός που τις ακούει. Φοβερό δεν είναι; Γι αυτό, επειδή πολλές φορές ανοίγουμε το στόμα μας και δεν ξέρουμε τι λέμε, καλό θα είναι να προσέξουμε τις λέξεις μας. Να τις αγαπάμε. Να τις κατανοούμε. Να σκεφτόμαστε πριν τις πούμε. Γιατί τις λέξεις μας αυτές πάντα κάποιος θα τις θυμάται. Οπότε καλό θα είναι να λέμε αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, αυτές που αισθανόμαστε. Αληθινές, μετρημένες και ας «κόβουν» καμιά φορά σαν μαχαίρι. Ας μην τις ξοδεύουμε. Είναι σημαντικές, γιατί είμαστε εμείς…
