Γεννιόμαστε. Κάπου, κάποτε. Μεγαλώνουμε όλοι μας, ο καθένας με κάποιον τρόπο: με ή χωρίς αγάπη, με ή χωρίς λάθη, με ή χωρίς γονείς. Και κάποια στιγμή, καλούμαστε να πάρουμε τη ζωή στα δικά μας χέρια. Έχουμε όνειρα, προσδοκίες, κάνουμε σχέδια, χαράζουμε πορείες. Προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε όλα όσα μας εκφράζουν, μας ευχαριστούν, μας ολοκληρώνουν. Διψάμε να νιώσουμε την ικανοποίηση της επιτυχίας, την αποδοχή από τους γύρω μας. Ζητάμε την επιβεβαίωση του λόγου της ύπαρξής μας, πως κάτι καταφέραμε κι εμείς σ’ αυτή τη ζωή. Ψάχνουμε παντού την ευτυχία.
Πόσοι όμως γνωρίζουν, εκ των προτέρων, πως όλα όσα φαντασιώνεται το κεφάλι τους, θα τους φέρουν πραγματικά την ευτυχία; Ποιος μπορεί με σιγουριά να πει πως αυτό, για το οποίο παλεύει, θα του προσφέρει την πληρότητα που αναζητά; Και συνεχίζουμε να ψάχνουμε. Για πολλούς η ευτυχία βρίσκεται στην επαγγελματική καταξίωση, που ισούται με το υψηλό status συν το υψηλό εισόδημα. Καλό ακούγεται. Απολαμβάνουν το θαυμασμό ή και το φθόνο του περίγυρου, νιώθουν φαβορί. Όχι όμως χωρίς ανταλλάγματα, συχνά βαριά. Άγχος τρελό, τρέξιμο καθημερινό, ευθύνες συχνά δυσβάσταχτες.
Κι όλα αυτά-όχι-δεν τελειώνουν με την επιστροφή στο σπίτι, γιατί αν είμαστε ειλικρινείς, σχεδόν όλοι θα ομολογήσουμε πως τα «ρολά», δυστυχώς, σπανίως κατεβαίνουν εντελώς μετά το ωράριο…νεύρα, κούραση και συχνά ψυχοσωματικές εκδηλώσεις τους είναι καθημερινό φαινόμενο. Άλλοι πάλι, βλέπουν τη ζωή τους να ολοκληρώνεται μέσα από την επίτευξη ενός «καλού γάμου»: οικονομική άνεση και των δύο, τακτοποιημένες υποχρεώσεις, σπίτι ιδιόκτητο, ένα ή και δύο αυτοκίνητα, ταξίδια, δύο παιδιά-ταρίφα-και άλλα συμβατικά τουβλάκια, προκειμένου να χτιστεί το οικοδόμημα της ευτυχίας τους. Τίποτα το συνταρακτικό, Κυριακές για φαγητό στους γονείς, βόλτα το σαββατόβραδο, όλα συμμετρικά τοποθετημένα τις θέσεις τους. Σαν γλυκανάλατη αμερικάνικη ταινιούλα. Παρέα στα παραπάνω κάνει και άλλη μια εκδοχή της προσωπικής ολοκλήρωσης: η εμμονή της «ομορφιάς», που πλέον σήμερα θα την ονομάζαμε πιο σωστά «τρεντιλίκι», να φαίνεσαι μοδάτος κι ας μην έχεις την παραμικρή αίσθηση γούστου…να γυρνάνε κεφάλια στο δρόμο που περπατάς, κι ας είναι από έκπληξη ή ξάφνιασμα και όχι απαραίτητα από θαυμασμό. Αλήθεια, σου πέρασε ποτέ από το νου η σκέψη πως όλα αυτά ίσως να είναι ανώφελα στην αναζήτησή σου; Πώς θα σου φαινόταν να τα δεις όλα κι από την άλλη μεριά; Το κυνήγι της ευτυχίας είναι δικαιωματική κατάκτηση του ανθρώπου, ανεξαιρέτως. Μοναδική διαφορά είναι το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το σκοπό αυτό και το πώς θέλει να τον πετύχει. Όπως όλοι λίγο-πολύ έχουμε διαβάσει, ακούσει και σκεφτεί, η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.
Κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό. Είναι σταγόνες, άλλοτε μικρές, άλλοτε μεγαλύτερες…κι είναι κρυμμένες σε σημεία αφανή, υπεράνω πάσης υποψίας. Αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, απαλλαγμένο από συμβάσεις κάθε είδους, αν κάνεις αυτό που πραγματικά λαχταρά η ψυχή η δική σου, τότε και μόνο τότε θα συναντηθείς με αυτή την εκπληκτική «βροχή». Δεν υπάρχει συνταγή. Τα υλικά χύμα και οι ποσότητες στην τύχη. Όπως και να το φτιάξεις, αν ο μάγειρας είσαι εσύ, ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν το δοκιμάσεις, θα αναφωνήσεις «πέτυχε!».
